Pastiche IV - La Condition Humaine: Εφφετζίδικες αντιγραφές για πρεσβύωπες
Aπό τους πιο εύκολους "συγγραφείς". Γράφετε ό,τι νομίζετε, ό,τι σας εκφράζει, ό,τι αντιγράφετε, χωρίς ποτέ να αναφερόσαστε στην πηγή της αντιγραφής σας, και φαντάζεστε ότι οι αναγνώστες που θα σας επισκεφθούν είναι όλοι πρεσβύωπες.
Προσέξτε όμως: Αυτό κατά την τρίτη περίοδο του blogging σας: την πρεσβυωπική. Στην πρώτη θα αντιγράψετε το στυλ συγγραφέων που φιλοξενήθηκαν στην οδό Πανός. Στην δεύτερη θα αντιγράψετε θεατρικά προγράμματα. Θα κάνετε δηλαδή κι εσείς παστίς ενός blogger που κάνει παστίς, αλλά χωρίς να το λέει.
Προσέξτε όμως: Αυτό κατά την τρίτη περίοδο του blogging σας: την πρεσβυωπική. Στην πρώτη θα αντιγράψετε το στυλ συγγραφέων που φιλοξενήθηκαν στην οδό Πανός. Στην δεύτερη θα αντιγράψετε θεατρικά προγράμματα. Θα κάνετε δηλαδή κι εσείς παστίς ενός blogger που κάνει παστίς, αλλά χωρίς να το λέει.
ποστς από την δεύτερη περίοδο του L.C.H. - την θεατρική
Ας υποθέσουμε ότι σας δίνουν θέμα για παστίς ντε La Condition Humaine, της τρίτης περιόδου. Της περιόδου που, λόγω διαφόρων υποχρεώσεων, δεν έχετε αρκετό ελεύθερο χρόνο για να κάνετε παστίς και αντιγράφετε ατόφιο το κείμενο του συγγραφέα, βάζοντας (αναγκαστικά) και την υπογραφή του. Επειδή όμως ένα σκέτο copy-paste δεν λέει, και ενδέχεται να βγεί κάνας αλλούφαν Μαρξ να σας κατηγορήσει γι αυτό, συλλαμβάνετε μία πολύ πρωτότυπη ιδέα. Αντιγράφετε το κείμενο και το ποστάρετε με font-size 260%. Αυτό, διότι σας αρέσει να εντυπωσιάζετε με εφφέ του βρεφονηπιακού και όχι με την ουσία του κειμένου που αντιγράφετε.
PACΚMAN '83
PACΚMAN '83
του Αλέξη Μπίστικα
Ένα ρυάκι διασχίζει τό προάστειό μας πρίν τό ξημέρωμα. Αυλακώνει τούς κοιμισμένους περιπάτους συντροφιά μ' ένα άλλο στοιχειό: Τόν ήχο άπ' τά λουστρίνια μου. Τό ρυάκι κυλάει στή λίθινη κοίτη του καί πάει γιά νά δροσίσει τά χωράφια. Tά λουστρίνια μου γίναν καθρέφτες, αντιφεγγίζουν θόλους από πλατάνια καί δροσιά. Είναι μαύρα τά λουστρίνια μου, γιατί στό ντύσιμο αποφεύγω τά χρώματα τών παγωτών, γιατί δέν είμαι ό μέσος νέος τού προαστείου μας.
Ξεκλειδώνω τό σπίτι χωρίς νά ξυπνήσω κανέναν. Στό δωμάτιό μου κατεβάζω τίς τιράντες, ξεκουμπώνω τό πουκάμισο, βγάζω άλυτα τά λουστρίνια, μένω έκθετος μέ τό σώμα σου. Τό ηλεκτρονικό ρολόι ματώνει ψηφιακά τό σκοτάδι. Μπαίνω στό σεντόνι, αγκαλιάζω τό μαξιλάρι καί παραδίνομαι.
Ο Ομπζέρβερ λόγω σεβασμού στο κείμενο, συνεχίζει την αντιγραφή, αποφεύγοντας τα εφφέ:
Ένα ρυάκι διασχίζει τό προάστειό μας πρίν τό ξημέρωμα. Αυλακώνει τούς κοιμισμένους περιπάτους συντροφιά μ' ένα άλλο στοιχειό: Τόν ήχο άπ' τά λουστρίνια μου. Τό ρυάκι κυλάει στή λίθινη κοίτη του καί πάει γιά νά δροσίσει τά χωράφια. Tά λουστρίνια μου γίναν καθρέφτες, αντιφεγγίζουν θόλους από πλατάνια καί δροσιά. Είναι μαύρα τά λουστρίνια μου, γιατί στό ντύσιμο αποφεύγω τά χρώματα τών παγωτών, γιατί δέν είμαι ό μέσος νέος τού προαστείου μας.
Ξεκλειδώνω τό σπίτι χωρίς νά ξυπνήσω κανέναν. Στό δωμάτιό μου κατεβάζω τίς τιράντες, ξεκουμπώνω τό πουκάμισο, βγάζω άλυτα τά λουστρίνια, μένω έκθετος μέ τό σώμα σου. Τό ηλεκτρονικό ρολόι ματώνει ψηφιακά τό σκοτάδι. Μπαίνω στό σεντόνι, αγκαλιάζω τό μαξιλάρι καί παραδίνομαι.
Ο Ομπζέρβερ λόγω σεβασμού στο κείμενο, συνεχίζει την αντιγραφή, αποφεύγοντας τα εφφέ:
Σκοτάδι καί αναμονή. Μές στό σκοτάδι βάζεις μιά πρίζα καί τό πρόσωπό σου φωτίζεται από χρώματα καί μιά μικρή μουσική. Παίρνεις θέση καί πιάνεις τό μοχλό, σκύβω από πάνω σου καί περιμένω. Η μουσική τελειώνει καί νά! Ή ξέφρενη πορεία αρχικά ό οδηφάγος ΡACKMAN εξορμά στήν όθόνη κι ανοίγει δρόμο μέ τό πριονάτο στόμα του ταχύτατος προχωρά ροκανίζοντας μονοπάτια από βόλους αποφεύγει έντεχνα τίς κακοτοπιές καί προχωρά γιά νέες αδάγκωτες περιοχές ολόγιωμες Σειρήνες επιχειρούν νά τόν ανακόψουν μά μέ αναπάντεχους ελιγμούς τίς αποφεύγει, οι στροφές του γίνονται τόσο πολυμήχανες πού οι Σειρήνες χάνουν εντελώς τήν ψυχραιμία τους χάνουν τό χρώμα τους γίνονται μπλέ καί μέχρι νά επανέλθουν ο ΡACΚMAN γεμίζει τήν κοιλιά του μέ τά λαμπερά τους εντόσθια. Στό διάλειμμα πηγαίνει σπίτι του νά παίξει ηλεκτρονικά νταχτιρντί μέ τά παιδιά του. Εσύ παίρνεις μιά ανάσα καί ή ουρίτσα απ' τά μαλλιά σου ανεβοκατεβαίνει δυό πόντους στήν πλάτη σου. «Ζόρικο πλάσμα ό PACKMAN» σού προτείνω. Μέ ενα ενθουσιώδες τίναγμα αποστρέφεσαι τό φωτεινό σου όστρακο καί μέ λούζεις μέ τό γέλιο σου. «Ε, αυτό δέ μού τό έχουν ξαναπεί ποτέ... ».
Τό παιχνίδι τελείωσε, τό αποσυνδέεις καί μένουμε πάλι στό σκοτάδι. Όρθιοι ανάμεσα σέ δυό σειρές από παιχνίδια πού αραγμένα, περιμένουν τήν εύνοιά σου. Η εύνοιά σου είναι σέ μένα, τώρα, πού είμαστε μόνοι μας καί κινούμαστε στό σκοτάδι. Δυό ασταθή βήματα, τό χέρι σου στή μέση μου, οπισθοχώρηση, κολλάς δυό καρέκλες δίπλα-δίπλα. Η πρίζα μάς παραδίνει σ' ενα ήλιόλουστο GRAND PRIX, τό χέρι μου ακουμπάει στό μηρό σου καί ξεκινάμε. Είσαι ριψοκίνδυνος μά κι εγώ είμαι ο ιδανικός συνοδηγός. Στίς επικίνδυνες στροφές σφίγγω τό πόδι σου χωρίς νά βγάζω άχνα. Τρείς φορές τσουγκρίζουμε καί παίρνουμε φωτιά, μά πρίν προλάβουμε νά πεθάνουμε μαζί, έχουμε φύγει μπροστά ανέγγιχτοι απ' τήν καταστροφή. Τερματίζουμε έβδομοι καί η συγκίνησή μας καταγράφεται ψηφιακά στήν οθόνη.
Τότε ανοίγεις τό ψυγείο καί η μουσική ξεχύνεται. Γεμίζεις τά ποτήρια θρυμματισμένο πάγο καί νερό κι εγώ ξέρω πώς γιά κάτι μέ προετοιμάζεις. Μαζεύεις τίς καρέκλες καί φτιάνεις ένα κρεββάτι καθώς ο ανεμιστήρας ξυπνά καί αεροβατεί. Τέρμα τά παιχνίδια. Απλώνεις τό χέρι καί μέ προσκαλείς. Μέ παρασέρνεις. Απ' τήν κορφή ως τά νύχια σέ πιστεύω, μέχρι πού τό απάνω γίνεται κάτω, μέχρι πού τό τράνταγμα μάς αφήνει στή σιωπή.
Φιλιωμένοι ανασηκωνόμαστε καί αλλάζουμε τούς ρυθμούς μέ τό τσιγάρο. Η μουσική γίνεται αστεία της εποχής, ο ανεμιστήρας μάς ψυχαγωγεί, τώρα ψιθυρίζουμε ο ένας στόν άλλο γιά ταινίες, ταξίδια, όνειρα. Πρίν τό ξημέρωμα βάζω ξανά τά λουστρίνια μου, επιβλέπω τή μικρή δαγκωματιά πού σού άφησα, ανοίγεις τό τζάμι κι αποχαιρετιόμαστε.
Ακόμη μές στ' όνειρο τά βήματά μου παίρνουν τούς κοιμισμένους δρόμους. Γυρνάω στόν ύπνο καί μέσα στήν τόση όμορφιά ένα ρυάκι ακολουθεί τά λαμπερά μου βήματα. Τό προάστειό μας, καθώς περπατώ, κοιμάται τόν πιό γλυκό ύπνο, μ' ένα μικρό μονοπάτι σάλιο στό μαξιλάρι του.
Αλέξης Μπίστικας: PACKMAN '83
Oδός Πανός - τ.78, Μάρτιος 1995
Τό παιχνίδι τελείωσε, τό αποσυνδέεις καί μένουμε πάλι στό σκοτάδι. Όρθιοι ανάμεσα σέ δυό σειρές από παιχνίδια πού αραγμένα, περιμένουν τήν εύνοιά σου. Η εύνοιά σου είναι σέ μένα, τώρα, πού είμαστε μόνοι μας καί κινούμαστε στό σκοτάδι. Δυό ασταθή βήματα, τό χέρι σου στή μέση μου, οπισθοχώρηση, κολλάς δυό καρέκλες δίπλα-δίπλα. Η πρίζα μάς παραδίνει σ' ενα ήλιόλουστο GRAND PRIX, τό χέρι μου ακουμπάει στό μηρό σου καί ξεκινάμε. Είσαι ριψοκίνδυνος μά κι εγώ είμαι ο ιδανικός συνοδηγός. Στίς επικίνδυνες στροφές σφίγγω τό πόδι σου χωρίς νά βγάζω άχνα. Τρείς φορές τσουγκρίζουμε καί παίρνουμε φωτιά, μά πρίν προλάβουμε νά πεθάνουμε μαζί, έχουμε φύγει μπροστά ανέγγιχτοι απ' τήν καταστροφή. Τερματίζουμε έβδομοι καί η συγκίνησή μας καταγράφεται ψηφιακά στήν οθόνη.
Τότε ανοίγεις τό ψυγείο καί η μουσική ξεχύνεται. Γεμίζεις τά ποτήρια θρυμματισμένο πάγο καί νερό κι εγώ ξέρω πώς γιά κάτι μέ προετοιμάζεις. Μαζεύεις τίς καρέκλες καί φτιάνεις ένα κρεββάτι καθώς ο ανεμιστήρας ξυπνά καί αεροβατεί. Τέρμα τά παιχνίδια. Απλώνεις τό χέρι καί μέ προσκαλείς. Μέ παρασέρνεις. Απ' τήν κορφή ως τά νύχια σέ πιστεύω, μέχρι πού τό απάνω γίνεται κάτω, μέχρι πού τό τράνταγμα μάς αφήνει στή σιωπή.
Φιλιωμένοι ανασηκωνόμαστε καί αλλάζουμε τούς ρυθμούς μέ τό τσιγάρο. Η μουσική γίνεται αστεία της εποχής, ο ανεμιστήρας μάς ψυχαγωγεί, τώρα ψιθυρίζουμε ο ένας στόν άλλο γιά ταινίες, ταξίδια, όνειρα. Πρίν τό ξημέρωμα βάζω ξανά τά λουστρίνια μου, επιβλέπω τή μικρή δαγκωματιά πού σού άφησα, ανοίγεις τό τζάμι κι αποχαιρετιόμαστε.
Ακόμη μές στ' όνειρο τά βήματά μου παίρνουν τούς κοιμισμένους δρόμους. Γυρνάω στόν ύπνο καί μέσα στήν τόση όμορφιά ένα ρυάκι ακολουθεί τά λαμπερά μου βήματα. Τό προάστειό μας, καθώς περπατώ, κοιμάται τόν πιό γλυκό ύπνο, μ' ένα μικρό μονοπάτι σάλιο στό μαξιλάρι του.
Αλέξης Μπίστικας: PACKMAN '83
Oδός Πανός - τ.78, Μάρτιος 1995
Tα υπόλοιπα κείμενα που δημοσίευσε το blog La Condition Humaine παραλείποντας την πηγή τους θα τα βρείτε και εδώ:
Aμβούργο:
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, τ. 67-68, Μάιος 1993 και
τ.78 Μάρτιος 1995
Οι κόκκινες κηλίδες στο δέρμα σου:
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, τ. 78 και
τ.33, Δεκέμβριος 1987
Το φιλί:
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, τ. 55, Ιούνιος 1991
Και δεν ξεχνάτε: Για ένα επιτυχημένο παστίς de la condition humaine, ποτέ δεν αναφέρετε την πηγή! Οι αναγνώστες σας δεν πρέπει να μάθουν πού βρήκατε τα κείμενα, διότι έτσι χαλάει η ατμόσφαιρα μυστηρίου και πάει στράφι το κορακίσιο σας template. Ύστερα υπάρχει κίνδυνος να αποκτήσουν κι εκείνοι την πηγή σας και να πάψετε να είστε ο μοναδικός αντιγραφέας. Εξάλλου δεν πρέπει ΠΟΤΕ να είστε γενναιόδωροι με τη γνώση σας σαν τον ραρεστεακ που ήθελε ντε και καλά να μάθει στην ταμία τι είναι το μάνγκο.
Μπείτε στην ψυχολογία του μικρόψυχου και θα τα καταφέρετε!
Καλή σας επιτυχία!
Παροράματα: Στην λεζάντα των δύο πρώτων εικόνων διάβαζε: από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης του Εθνικού "To γάλα", αντί ποστς από την δεύτερη περίοδο του L.C.H.
,
(πόσοι είστε αλήθεια;;;)
Ωραία προαπάθεια!
Να πατάσσεται η κλοπή!
από --->
Lorelei Am Rhein |
17/12/06 11:45 π.μ.
Tο μπλογκ μας δεν είναι Η ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ για να βάζεις τις μικρές αγγελίες σου Β.Β.Α. παρτουά!
Loreley L.L., μην τον πιστεύεις. Οι bloggers του Observer είμαστε ένας κι ένας.
Ή ένας και μία.
Πάντως το σύνολον είναι δύο.
από --->
artois |
18/12/06 3:07 π.μ.