Τα παρAΡΤΟΥΑγουδα (πρώην OBSERVER)

Θέμα: no more κουλούρ

Είναι σαφές ότι οι περισσότερες κοινότητες των Ελλήνων ιστολόγων είναι ομφαλοσκοπκές, εσωστρεφείς και υπερφίαλες. Με αφορμή το τελευταίο δημοσίευμα στο περιοδικό Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ο συντεχνιακός τρόπος με τον οποίο τα fascia των ιστολόγων αντιμετωπίζουν την κριτική. Θερμότατη ήταν η υποδοχή που επιφυλάχθηκε σε όσους (και δεν ήσαν λίγοι) ιστολόγησαν εναντίον του δημοσιεύματος, ενώ, εκ παραδρομής φαντάζομαι, θερμότατη ήταν και η υποδοχή που επιφυλάχθηκε στο δικό μου σχετικό ιστολόγημα χθες το βράδι, διότι μάλλον δεν προσέχθηκε από κάποιους ότι το δικό μου κείμενο υπερασπιζόταν την άποψη του κυρίου Γιαννακίδη. Να ξεκαθαρίσω εξαρχής για όσους δεν διάβασαν το επίμαχο δημοσίευμα ότι ο κύριος Γιαννακίδης είχε επικοινωνήσει και μαζί μου, όπως και με πολλούς άλλους ιστολόγους, μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και παρέθεσε κάποιες από τις απόψεις μου στο κείμενό του. Η γνώμη που εξέφρασε στο ίδιο κείμενο για το δικό μου ιστολόγιο ήταν θετική (άρα θα πρέπει να θεωρούμαι ύποπτος που τον υπερασπίζομαι). Επίσης είχε παλαιότερα εκφρασθεί με ευνοϊκότατο τρόπο για το ιστολόγιό μου από τη στήλη του στο Έψιλον. Να δηλώσω ακόμα, επειδή οι καιροί είναι πονηροί και το ιστολογικό fascio πονηρότερο, ότι δεν γνωριζόμαστε προσωπικά με τον κύριο Γιαννακίδη, ούτε με κανέναν άλλο δημοσιογράφο έντυπου μέσου.
Είναι γνωστό σε όσους διαβάζουν το παρόν ιστολόγιο τακτικά ότι συμφωνώ με την άποψη του κυρίου Γιαννακίδη ότι πολύ λίγα ιστολόγια αξίζουν να διαβάζονται. Είναι επίσης γνωστό σε όσους διάβασαν το κείμενο του Έψιλον ότι την απαξιωτική μου αυτή άποψη την εξέφρασα και στον κύριο Γιαννακίδη. Αυτό που δεν είναι γνωστό παρά μόνο σε εμένα και σε εκείνον είναι ότι στην απάντηση που του είχα στείλει περιλαμβάνονται πολύ οξύτερες κρίσεις από αυτές που δημοσίευσε. Τις παραθέτω: Ασφαλώς μεταφέρει ελληνική πραγματικότητα η ιστολογική κοινότητα. Για την ακρίβεια, αποτελεί τμήμα αυτής της μίζερης πραγματικότητας. Δείτε τα χίλια τόσα ιστολόγια που είναι εγγεγραμμένα στο monitor. Τουλάχιστον τα 900 δεν έχουν ούτε λόγο, ούτε λόγο ύπαρξης. Ακούει κανείς ένα slogan, σκέφτεται μια φράση που θα μπορούσε να είναι τίτλος άρθρου κίτρινης εφημερίδας ογδόης κατηγορίας και τη μοιράζεται ως ιστολόγημα με τους αναγνώστες, οι οποίοι είναι βεβαίως όμοιοί του! Ή «σχηματίζει» μία άποψη καφενείου επί της επικαιρότητας και τη μοιράζεται επίσης με τους αναγνώστες, που δυνάμει είναι πολύ περισσότεροι από τους συνδαιτυμόνες του καφενείου. Επαίρεται εν συνεχεία ότι έχει άποψη, και δη δημοσιευμένη, και βγάζει την άναρθρη γλώσσα του σε παν το επιστητόν. Θα δείτε επίσης την απεριόριστη ασέβεια προς τους αναγνώστες: την κακή χρήση της Ελληνικής, την ασυνταξία, την ανορθογραφία, σε όλο της το μεγαλείο. Σε αυτόν τον τόπο, ως γνωστόν, δεν υπάρχει μπόγιας. Ούτε στο διαδίκτυο, ούτε αλλού. Με την ίδια θρασύτητα που ο κάθε γιακουμάτος βγαίνει στα συμβατικά ηλεκτρονικά μέσα και μοιράζεται μαζί μας την κενότητά του, βγαίνει και ο κάθε αγράμματος στα λεγόμενα μη συμβατικά ιστολόγια. Εναλλακτικά ιστολόγια υπάρχουν οπωσδήποτε – αλλά στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν είναι «ενημερωτικά» ούτε βεβαίως συνθηματολογικά. Είναι αυτά που όντως εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες του μέσου, το οποίο συνδυάζει εικόνα και κείμενο, και κάποτε και μουσική επίσης, και συμφύρουν διαφορετικά είδη γραφής δημιουργώντας έτσι ένα καινούριο είδος. Ένα ιστολόγιο θα μπορούσε να μετεξελιχθεί στο νέο είδος μυθιστορήματος. Ή θα μπορούσε, όπως συνήθως συμβαίνει, να μηρυκάζει το χειρότερο είδος δημοσιογραφίας. Οπωσδήποτε, λοιπόν, μπορεί το fascio να χρησιμοποιήσει (και η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα τα έχει ήδη χρησιμοποιήσει) διάφορα όπλα εναντίον μου, προβάλλοντας τους εξής ισχυρισμούς: υπερασπίζομαι το Γιαννακίδη γιατί με διαφημίζει / είμαι εστέτ και ελιτιστής και απαξιώνω όλα τα διαμάντια που δημοσιεύονται καθημερινά στα ιστολόγια / είμαι τσανακογλείφτης και ονειρεύομαι να με προσλάβει ο Γιαννακίδης στο Έψιλον ή ο Τσαγκαρουσιάνος στο Lifo ή ο Λαμπράκης στον Ταχυδρόμο, κ.ο.κ. / είμαι εγκάθετος - με έχουν βάλει οι μεγαλοεκδότες με τα dvd να βρίζω τη μπλογκόσφαιρα "από μέσα" / είμαι εγκάθετος - με έχουν βάλει να επιτίθεμαι στους τέως γκόμενούς τους διάφοροι φίλοι και φίλες . Επειδή όμως ο διαφανής στόχος όλων αυτών των κίτρινων ισχυρισμών είναι να μη μιλάω, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος, εναντίον του ανθού των ανθέων, της ελληνικής μπλογκόσφαιρας δηλαδή, για αυτό ακριβώς θα ήθελα ακόμη πιο ευθέως να ξεκαθαρίσω τη στάση μου. Στις "απαντήσεις" που δόθηκαν από πολλούς ιστολόγους στον κύριο Γιαννακίδη υπάρχουν κάποια στοιχεία που κάτω από άλλες συνθήκες, αν για παράδειγμα μιλούσαμε για τα ΜΜΕ και όχι για τα ιστολόγια, θα είχαν ανησυχήσει πολλούς, ενώ τώρα φαίνεται ότι δεν απασχολούν κανέναν. Τα επικίνδυνα αυτά στοιχεία είναι: Η ομοφωνία. Όλα τα ιστολογήματα που γράφτηκαν εξ αφορμής του άρθρου του Έψιλον είναι σχεδόν ταυτόσημα: απομονώνουν τις εκφράσεις με τις οποίες επικρίνονται τα ιστολόγια, αρνούνται το αυτονόητο, δηλαδή ότι όντως η πλειονότητα των ιστολογίων δεν υπάρχει λόγος ούτε να διαβάζονται ούτε να γράφονται, και επιτίθενται στον δημοσιογράφο με αναφορές στο βρώμικο ρόλο των εκδοτικών συγκροτημάτων. Η ανεπίγνωστη συμπαράταξη. Ουκ ολίγοι εκ των σχολιαστών παραδέχονται ότι δεν έχουν διαβάσει το επίμαχο άρθρο, αλλά εκφράζουν, παρ΄όλα αυτά, τις αρνητικές έως καταδικαστικές απόψεις τους για αυτό, με βάση τα όσα γράφτηκαν από άλλους ιστολόγους εναντίον του. Η προσωπική και επαγγελματική απαξίωση. Οι περισσότεροι από τους ιστολόγους που κατέκριναν το άρθρο του κυρίου Γιαννακίδη τον αποκαλούν δημοσιογραφίσκο, επιτίθενται συνολικά στην εφημερίδα όπου εργάζεται, μιλούν λιγότερο ή περισσότερο ευθέως για διαπλοκή του εκδότη του, και βεβαίως τον χαρακτηρίζουν ατάλαντο και άγνωστο. Η επινόηση "σκοτεινών" κινήτρων. Το κίνητρο που αποδίδεται στον δημοσιογράφο είναι η δήθεν φιλοδοξία του να γίνει ιστολόγος, ο φθόνος του προς τους ιστολόγους, υποτιθέμενες προσωπικές και επαγγελματικές αντιπαλότητες μαζί τους, ενώ δεν έχουν λείψει και υπονούμενα για το ποιόν του, τύπου "η συννυφάδα μου τον ξέρει και μου είπε τί κομπλεξικός που είναι." Η ανωνυμία των νηφάλιων σχολίων. Υπήρξαν και κάποια, ελάχιστα, νηφάλια σχόλια, αλλά οι σχολιαστές, στην πλειονότητά τους, επέλεξαν να μην αποκαλύψουν τη διαδικτυακή τους ταυτότητα υπογράφοντάς τα. Δεδομένης της μανίας με την οποία το ιστολογικό fascio επιτίθεται στις διαφορετικές απόψεις, δεν με εκπλήσσει που οι άνθρωποι φοβήθηκαν να πουν το όνομά τους! Με τρομάζει, όμως, η οιονεί παρανομία της διαφορετικής άποψης. Με λίγα λόγια ο τρόπος με τον οποίο η Ελληνική ιστολογική κοινότητα αντέδρασε στο πρώτο σοβαρό δημοσιογραφικό κείμενο που δεν την ευλογάει ήταν: όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Δεν έχει σημασία τί λέει, δεν χρειάζεται να κάνουμε τον κόπο να τον διαβάσουμε, θα τον βρίσουμε όμως. Και αυτόν και την εφημερίδα του και τον εκδότη του και "το σύστημα", το οποίο μας καταδιώκει εμάς τους εναλλακτικούς και ανατρεπτικούς. Και αν χρειαστεί, θα επινοήσουμε και προσωπικά ελαττώματα του συντάκτη, και σκοτεινές συνωμοσίες, και θα τον εξισώσουμε με τον εχθρό του λαού, με τα μεγάλα συμφέροντα, με την υπουλία, τον κομπλεξισμό, και ό,τι άλλο μας κατεβάσει η κούτρα. Διότι μόνον εμείς, μόνον οι ιστολόγοι, έχουμε το δικαίωμα να ασκούμε κριτική και να διατυπώνουμε άποψη. Όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να ασκούν "εποικοδομητική κριτική" δηλαδή να εκφράζουν ανεπιφύλακτη κατάφαση και αποδοχή. Εδώ, λοιπόν, στα ιστολόγια που διαμαρτύρονται και βρίζουν επειδή τόλμησε ένας δημοσιογράφος να μην τα επαινέσει συλλήβδην, εδώ υποφώσκει ο πιο κακόγουστος εστετισμός, όσο αντιφατικός και αν φαίνεται ο συνδυασμός του επιθέτου και του ουσιαστικού. Το αδήλωτο προφανές, από το οποίο σαφώς εκπηγάζει όλη αυτή η υπερευαισθησία, είναι η κοινή στους ιστολόγους πίστη ότι τα ιστολόγια είναι a priori εξαιρετικά, ενώ τα έντυπα είναι a priori σκουπίδια. Κάθε κριτική προς τα ιστολόγια εκλαμβάνεται απαραιτήτως ως προσωπική επίθεση. Και επομένως δικαιολογεί οποιαδήποτε "αμυντική" επίθεση, πάνω ή κάτω από τη ζώνη, βασισμένη σε πραγματικά ή φανταστικά στοιχεία. Ο εστετισμός συνίσταται στην υποφώσκουσα αποδοχή του ιστολογείν (και των δεδομένων Ελληνικών ιστολογίων) ως υπέρτατης αξίας, ως θεότητας taboo την οποία απαγορεύεται να πιάσει κανείς στο στόμα του επί ματαίω, εναντίον της οποίας οποιαδήποτε επίθεση αντιμετωπίζεται, mutatis mutandis, συλλογικά και άμεσα, περίπου όπως τα σκίτσα των Δανών που απεικόνιζαν το Μωάμεθ. Είναι εντυπωσιακό πόσοι ιστολόγοι βρέθηκαν, εν μέσω τριημέρου, να αντικρούσουν και να κατασπαράξουν τον Γιαννακίδη και πόσοι ακόμη έσπευσαν μέσα στη νύχτα να δηλώσουν δια linkblog την υποστήριξή τους σε όσους επετίθεντο στο Γιαννακίδη. Η κακογουστιά συνίσταται επίσης στην αποδοχή του ιστολογείν (και των δεδομένων Ελληνικών ιστολογίων) ως υπέρτατης αξίας. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Η αλήθεια είναι απλώς ότι, χάρη στις δωρεάν υπηρεσίες ιστολογίων που προσφέρει το διαδίκτυο, είμαστε πια σε θέση να λέμε ο καθένας δημοσίως το μακρύ του και το κοντό του, κοινώς, να λέμε ό,τι μαλακία μας κατέβει στο κεφάλι, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μας διαβάζει, ούτε είναι υποχρεωμένοι όσοι (ελάχιστοι, ακόμη και σε σύγκριση με την πιο μικρής κυκλοφορίας συντεχνιακή εφημεριδούλα) μας διαβάζουν να μας θαυμάζουν και να πέφτουν ανάσκελα στη θέα των κειμένων μας. Το κέφι μας κάνουμε. Έχουμε χρόνο για πέταμα και καθόμαστε και ξεσπάμε στο πληκτρολόγιο. Αλλά δεν έχουν αναχθεί ακόμη (ευτυχώς) οι ζωές μας σε ιστολογήματα. Κενόδοξοι ελπίζουμε στην αναγνώριση του δήμου και των σοφιστών, αλλά ας μην εθελοτυφλούμε τόσο πολύ: χάλια είναι τα περισσότερα γραφτά μας και δεν αφορούν παρά εμάς που τα γράφουμε και που εξισώνουμε τη ζωή και την αξία μας με αυτά. Παρ΄όλα αυτά, είναι κάπως θλιβερό να βλέπει κανείς ανθρώπους που πραγματικά πιστεύουν πως οι εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας απειλούνται από τα ιστολόγιά τους, που πραγματικά πιστεύουν πως οι δημοσιογράφοι φθονούν την επιτυχία των ιστολογίων τους, που πραγματικά πιστεύουν ότι όλες οι εφημερίδες και όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτές είναι σκουπίδια, ενώ αντίθετα όλοι οι ιστολόγοι και όλα τα ιστολόγια είναι διαμάντια.

Στη δεκαετία του ογδόντα, όταν ο κιτρινισμός του τύπου ήταν καινούριο φρούτο στην Ελλάδα, μιλούσαμε απαξιωτικά για την αυριανοποίηση της πολιτικής ζωής. Σήμερα, στην εποχή της τατιάνας και του μικρούτσικου, του αναστασιάδη και της εσπρέσσο, της τράφικ και της λαμπίρη, που οι ευαισθησίες των μη κίτρινων ιστολόγων προσβάλλονται μαζικά και άμεσα μόνο αν η Ελευθεροτυπία ή η Lif0 τους κατακρίνει και τη βαφτίζουν κίτρινη και πουλημένη και τους συντάκτες της κομπλεξικούς και ύποπτους, κινδυνεύουμε να εισαχθεί ως νέος απαξιωτικός χαρακτηρισμός η μπλογκοποίηση της δημόσιας έκφρασης.