ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: ...την εκάστοτε αστική αρλούμπα να συντρίβουν
.
ΠΤΩΣΙΣ ΠΕΡΙΛΥΠΟΥ ΝΕΟΥ
O Observer στοιχηματίζει ότι τα "βρέφη" αυτά δεν είναι bloggers.
.
ΠΤΩΣΙΣ ΠΕΡΙΛΥΠΟΥ ΝΕΟΥ
Η εποχή των φίλων καταργεί
διαλύει τα φύλλα, τους καιρούς...
Ελάχιστοι την πτώση τους τη λεν "ευχαριστώ"
Οι πιο πολλοί τη λένε "Λαύριο" ή "Ελπινίκη".
Kαθώς θα φεύγεις, σε παρακαλώ
σβύσε με απ’ το χάρτη των αεροφωτογραφιών
από την μνήμη των εγχρώμων καρτ-ποστάλ
κι από τα ειδυλλιακά τοπία της Βολιβίας και της Χιλής.
Γιατί, Νέος
με την φανέλα της ΑΕΚ
στο παράθυρο, περίλυπος
για μια ήττα της Κυριακής
σκέπτεται ν’ αποδράσει
μεσ’ από τη λάσπη του συνοικισμού
και να χαθεί, και να καεί
και σαν τον Λόρκα κάποια Κυριακή
δίχως φωνές, να δολοφονηθεί
κι ύστερα πάλι κάπως τυχαία
απ’ τα ενδύματά του
σε μύθο ν’ αναγνωρισθεί
έχοντας έτσι υπακούσει
στην μοίρα των καιρών
και στη μελαγχολία ενός κινηματογράφου λαϊκού
καλώντας με κρυφά πίσω απ’ τις πόρτες
μέσα σε σταύλους και σε ταβέρνες
για μια μονάχ’ αγάπη
αργά-αργά
δολοφονώντας κάποιες υποψίες
πως τάχα συντηρεί μετέωρη
την πτώση Του.
Μα είναι ντροπή
να μην μπορεί
Αυτός
ο Αυτοκράτορας
να περιγράψει
μ’ ένα λόγο ιστορικό την πτώση του.
Ονομάζομαι:
Δημήτριος Καπετανάκης, ή Εύπολις ή Άπολις ή Απολλιναίρ
ή Μπωντλαίρ ή Ρεμπώ, ή Τσαϊκόφσκυ
ή Ιερός Λόχος, ή το Κλαμπ των Μοναχικών Καρδιών του Λοχία Πέπερ
ή Μάνος Χατζιδάκις ή Πιερ Πάολο Παζολίνι
ή Ζαν Ζενέ ή Σωτηρία Μπέλλου
ή Κ.Π. Καβάφης.
ως συγγραφεύς είμαι ομοφυλόφιλος.
Ο Οbserver χαρίζει το ποίημα του Γιώργου Χρονά στους μπουχτισμένους (ολίγους) αναγνώστες του, για να στανιάρουν από το σήριαλ στο οποίο και ο ίδιος, έστω και με σατιρική διάθεση, πήρε μέρος.
Το ποίημα "Πτώσις περίλυπου νέου" είναι από την Συλλογή "Κοινός Βίος" που συμπεριλαμβάνεται, μαζί με άλλες συλλογές του ποιητή, στο βιβλίο του "ΑΡΧΑΙΑ ΒΡΕΦΗ" (έκδ. 1980).
"Ο Κοινός Βίος", λέει ο Χρονάς, "γράφτηκε πάνω σε μια ολοκληρωμένη ιδέα του Μάνου Χατζιδάκι για ένα μουσικό έργο που στοχεύει στην ερωτική ανατομία της σύγχρονης Έλλάδας - πέρα από τα τέρματα των λεωφορείων. Για το αποτέλεσμα υπήρξαν συγγενείς ιδέες και σοβαρή συνεργασία, έτσι έρχεται στο τέλος του βιβλίου να κλείσει με τους ρυθμούς του και το θέμα του αυτό το ήθος και το κλίμα που σημαδεύει τα τρία πρώτα μέρη. - Βιβλίο 1, Οι Λάμπες, Τα Μαύρα Τακούνια - μόνο που τον τελικό του, ταριχευτικό, λόγο θα τον έχει η μουσική, τα όργανα και οι φωνές παρά η τυπογραφία.
Αργότερα, - ποιος το ξέρει; - μπορεί αυτά τα βρέφη να μεγαλώσουν και να γίνουν ωραίοι άντρες, ωραίες γυναίκες, δυνατά παιδιά δίπλα σε τοίχους, έξω από γήπεδα, καθώς θα λούζονται σε παραλιακά ντουζ με περιφρόνηση την εκάστοτε αστική αρλούμπα να συντρίβουν."
διαλύει τα φύλλα, τους καιρούς...
Ελάχιστοι την πτώση τους τη λεν "ευχαριστώ"
Οι πιο πολλοί τη λένε "Λαύριο" ή "Ελπινίκη".
Kαθώς θα φεύγεις, σε παρακαλώ
σβύσε με απ’ το χάρτη των αεροφωτογραφιών
από την μνήμη των εγχρώμων καρτ-ποστάλ
κι από τα ειδυλλιακά τοπία της Βολιβίας και της Χιλής.
Γιατί, Νέος
με την φανέλα της ΑΕΚ
στο παράθυρο, περίλυπος
για μια ήττα της Κυριακής
σκέπτεται ν’ αποδράσει
μεσ’ από τη λάσπη του συνοικισμού
και να χαθεί, και να καεί
και σαν τον Λόρκα κάποια Κυριακή
δίχως φωνές, να δολοφονηθεί
κι ύστερα πάλι κάπως τυχαία
απ’ τα ενδύματά του
σε μύθο ν’ αναγνωρισθεί
έχοντας έτσι υπακούσει
στην μοίρα των καιρών
και στη μελαγχολία ενός κινηματογράφου λαϊκού
καλώντας με κρυφά πίσω απ’ τις πόρτες
μέσα σε σταύλους και σε ταβέρνες
για μια μονάχ’ αγάπη
αργά-αργά
δολοφονώντας κάποιες υποψίες
πως τάχα συντηρεί μετέωρη
την πτώση Του.
Μα είναι ντροπή
να μην μπορεί
Αυτός
ο Αυτοκράτορας
να περιγράψει
μ’ ένα λόγο ιστορικό την πτώση του.
Ονομάζομαι:
Δημήτριος Καπετανάκης, ή Εύπολις ή Άπολις ή Απολλιναίρ
ή Μπωντλαίρ ή Ρεμπώ, ή Τσαϊκόφσκυ
ή Ιερός Λόχος, ή το Κλαμπ των Μοναχικών Καρδιών του Λοχία Πέπερ
ή Μάνος Χατζιδάκις ή Πιερ Πάολο Παζολίνι
ή Ζαν Ζενέ ή Σωτηρία Μπέλλου
ή Κ.Π. Καβάφης.
ως συγγραφεύς είμαι ομοφυλόφιλος.
Ο Οbserver χαρίζει το ποίημα του Γιώργου Χρονά στους μπουχτισμένους (ολίγους) αναγνώστες του, για να στανιάρουν από το σήριαλ στο οποίο και ο ίδιος, έστω και με σατιρική διάθεση, πήρε μέρος.
Το ποίημα "Πτώσις περίλυπου νέου" είναι από την Συλλογή "Κοινός Βίος" που συμπεριλαμβάνεται, μαζί με άλλες συλλογές του ποιητή, στο βιβλίο του "ΑΡΧΑΙΑ ΒΡΕΦΗ" (έκδ. 1980).
"Ο Κοινός Βίος", λέει ο Χρονάς, "γράφτηκε πάνω σε μια ολοκληρωμένη ιδέα του Μάνου Χατζιδάκι για ένα μουσικό έργο που στοχεύει στην ερωτική ανατομία της σύγχρονης Έλλάδας - πέρα από τα τέρματα των λεωφορείων. Για το αποτέλεσμα υπήρξαν συγγενείς ιδέες και σοβαρή συνεργασία, έτσι έρχεται στο τέλος του βιβλίου να κλείσει με τους ρυθμούς του και το θέμα του αυτό το ήθος και το κλίμα που σημαδεύει τα τρία πρώτα μέρη. - Βιβλίο 1, Οι Λάμπες, Τα Μαύρα Τακούνια - μόνο που τον τελικό του, ταριχευτικό, λόγο θα τον έχει η μουσική, τα όργανα και οι φωνές παρά η τυπογραφία.
Αργότερα, - ποιος το ξέρει; - μπορεί αυτά τα βρέφη να μεγαλώσουν και να γίνουν ωραίοι άντρες, ωραίες γυναίκες, δυνατά παιδιά δίπλα σε τοίχους, έξω από γήπεδα, καθώς θα λούζονται σε παραλιακά ντουζ με περιφρόνηση την εκάστοτε αστική αρλούμπα να συντρίβουν."
O Observer στοιχηματίζει ότι τα "βρέφη" αυτά δεν είναι bloggers.
.
