Όλοι μαζί κοιλοπονούμε, τοκετός, εφημερεύοντας με κουτσομπολοπληξία
Όταν οι "αξιόλογοι ιστολόγοι" απολογούνται για τις αδυναμίες τους - 1
Η παρακολούθηση κάποιων περσόνων του διαδικτύου που παλινδρομούν μεταξύ των δεδηλωμένων προθέσεών τους να εμφανίζονται ως "αξιόλογοι της γραφής" και της εσωτερικής τους ανάγκης να ξεκατινιάζονται από καιρού εις καιρόν, (είτε "επωνύμως" στο μπλογκ τους είτε πολυωνύμως στα μπλογκς των άλλων), παρουσιάζει κλινικό ενδιαφέρον για όσους διαβάζουν πίσω από τις σειρές που βλέπουν στην οθόνη τους. Αν δε, προσθέσουμε σ’ αυτό και την άκοπη και ανέξοδη διασκέδαση που προσφέρουν στους περιηγητές του μόνιτορ, τότε είναι κατανοητό γιατί κάποια μπλογκς είναι ιδιαίτερα "ελκυστικά".
Γιατί τι άλλο εκτός από διασκέδαση μπορούν να προσφέρουν όσοι διακατέχονται από τόση αγωνία και άγχος να διακριθούν σε έναν χώρο που απαξιώνουν ανά τακτά διαστήματα; Σε μία "κοινότητα" όπου η απουσία του χιούμορ είναι αισθητή, γίνεται πολύτιμη η προσφορά αυτών των bloggers (ή ιστολόγων, όπως προτιμούν να αποκαλούνται νομίζοντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο αναβαθμίζουν τα μπλόγκια τους σε ράφια κεντρικών βιβλιοπωλείων, όπου ονειρεύονται να καμαρώσουν την "γραφή" τους). Ο Οbserver έχει πολλές φορές εκφράσει τις ευχαριστίες του στους μπλόγκερς που τον διασκεδάζουν και θεωρεί υποχρέωσή του να το επαναλάβει μετά το χθεσινό ποστ που εμφανίσθηκε στο monitor τρεις ώρες και εικοσιέξι πρώτα λεπτά μετά το μεσημέρι.
Γιατί τι άλλο εκτός από διασκέδαση μπορούν να προσφέρουν όσοι διακατέχονται από τόση αγωνία και άγχος να διακριθούν σε έναν χώρο που απαξιώνουν ανά τακτά διαστήματα; Σε μία "κοινότητα" όπου η απουσία του χιούμορ είναι αισθητή, γίνεται πολύτιμη η προσφορά αυτών των bloggers (ή ιστολόγων, όπως προτιμούν να αποκαλούνται νομίζοντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο αναβαθμίζουν τα μπλόγκια τους σε ράφια κεντρικών βιβλιοπωλείων, όπου ονειρεύονται να καμαρώσουν την "γραφή" τους). Ο Οbserver έχει πολλές φορές εκφράσει τις ευχαριστίες του στους μπλόγκερς που τον διασκεδάζουν και θεωρεί υποχρέωσή του να το επαναλάβει μετά το χθεσινό ποστ που εμφανίσθηκε στο monitor τρεις ώρες και εικοσιέξι πρώτα λεπτά μετά το μεσημέρι.
Βέβαια, αν ο Οbserver ήταν αγαθός και πολυέλεος, θα έπρεπε να τους λυπάται. Επειδή, όμως, έχει ιδεολογικές αντιρρήσεις για το αίσθημα του οίκτου γενικώς, και προς τις διαδικτυακές σκιές γενικότερα, προτιμά να βλέπει την αστεία πλευρά τους, να την αποκαλύπτει και να διασκεδάζει μαζί με όσους έχει κοινό κώδικα ανάγνωσης. Διότι δεν έχει καμμία αξία ο κώδικας του γράφοντος που προσπαθεί να εξηγεί τι εννοεί κάθε φορά.
Έτσι λοιπόν, κάποιοι "αποκρυπτογράφοι", διασκεδάσαμε ακόμα μία φορά με την παλινδρόμηση του “αξιόλογου” ανάμεσα στην φαντασιακή του επιθυμία να υπηρετεί την γραφή και στον κακεντρεχή κουτσομπολάκο που κρύβεται μέσα του. Αυτόν που επέδειξε σε όλο του το μεγαλείο με τα πρώιμα "πνευματικά" του πονήματα όταν ήταν ο αποκλειστικός τροφοδότης των ματάκηδων της κλειδαρότρυπας του monitor. Αυτόν, τον κρυμμένο, δειλό και χαριτωμένο κουτσομπολίσκο που κάνει τον "αξιόλογο" να αναφέρεται γενικώς και αορίστως σε συμμορίες που δήθεν τον καταδιώκουν. Αυτόν τον ίδιο που ξεφώνησε, ειδικώς και καθόλου αορίστως, άλλους ανθρώπους για τις -κατά την δήλωσή του- σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Αυτόν που τον ανάγκασε για μια ακόμα φορά να ξεπέσει σε νέα κουτσομπολιά για τα διαδραματιζόμενα μεταξύ μπλογκόσφαιρας και Λίφο, και να γράψει πάνω από 2000 λέξεις για να εκτονώσει την καταπιεσμένη κατινιά του. Αυτόν που τον έκανε να συμπεριφερθεί ως βουλιμικός που μετά από κάθε επεισόδιο ανεξέλεγκτης πολυφαγίας υπόσχεται στον εαυτό του ότι δεν θα το ξανακάνει:
«έχω πολλά πράγματα να κάνω, πολλά ακόμη να γράψω για χάρη όσων απολαμβάνουν τα κείμενά μου -(κρυφή σκέψη: εγώ για χάρη τους θα γίνομαι τις νύχτες το φεγγάρι τους) Ο σχολιασμός των βρωμισιών σταματά εδώ. (2η κρυφή σκέψη: μέχρι το επόμενο βουλιμικό μου σοκ)»
Έτσι λοιπόν, κάποιοι "αποκρυπτογράφοι", διασκεδάσαμε ακόμα μία φορά με την παλινδρόμηση του “αξιόλογου” ανάμεσα στην φαντασιακή του επιθυμία να υπηρετεί την γραφή και στον κακεντρεχή κουτσομπολάκο που κρύβεται μέσα του. Αυτόν που επέδειξε σε όλο του το μεγαλείο με τα πρώιμα "πνευματικά" του πονήματα όταν ήταν ο αποκλειστικός τροφοδότης των ματάκηδων της κλειδαρότρυπας του monitor. Αυτόν, τον κρυμμένο, δειλό και χαριτωμένο κουτσομπολίσκο που κάνει τον "αξιόλογο" να αναφέρεται γενικώς και αορίστως σε συμμορίες που δήθεν τον καταδιώκουν. Αυτόν τον ίδιο που ξεφώνησε, ειδικώς και καθόλου αορίστως, άλλους ανθρώπους για τις -κατά την δήλωσή του- σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Αυτόν που τον ανάγκασε για μια ακόμα φορά να ξεπέσει σε νέα κουτσομπολιά για τα διαδραματιζόμενα μεταξύ μπλογκόσφαιρας και Λίφο, και να γράψει πάνω από 2000 λέξεις για να εκτονώσει την καταπιεσμένη κατινιά του. Αυτόν που τον έκανε να συμπεριφερθεί ως βουλιμικός που μετά από κάθε επεισόδιο ανεξέλεγκτης πολυφαγίας υπόσχεται στον εαυτό του ότι δεν θα το ξανακάνει:
«έχω πολλά πράγματα να κάνω, πολλά ακόμη να γράψω για χάρη όσων απολαμβάνουν τα κείμενά μου -(κρυφή σκέψη: εγώ για χάρη τους θα γίνομαι τις νύχτες το φεγγάρι τους) Ο σχολιασμός των βρωμισιών σταματά εδώ. (2η κρυφή σκέψη: μέχρι το επόμενο βουλιμικό μου σοκ)»
