ζ' - του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου
νει από το χέρι μου
το αίμα κ’ ένας άρρωστος
τόπος έκαιγε με τους σπασμούς
και τα σημάδια του
πώς εκείνο το φθινόπωρο: ξυπνώντας
σ’ ένα πυκνά τετράγωνα ύφασμα
και δίπλα στη γυναίκα·
τα δάχτυλά μου είχαν απότομα γεράσει
κ’ έπεφταν βαθιά στα μαλλιά της,
κ’ έτρεμαν και πήγαιναν ψηλαφητά ωσότου
μία τεντωμένη φλέβα
κι όλο σκεφτόμουν πέτρα
και δύσκολο ν’ αντιμάχεσαι την επιθυμία·
γιατί αυτό που θέλει, με ψυχή το εξαγοράζει.
Κ’ έλειπε ξάφνου το άλλο σώμα.
Και πλέον ό,τι πάλευα στα μάτια μου να κλείσω:
μαύρα καρφιά και δέρμα
κ’ ένα βαθύ νερό στ’ αυλάκια της παλάμης.
Mιχάλης Παπαντωνόπουλος
(φθινόπωρο, 3 )
-φωτογραφία: Micah Goulart -The image of “Living Water”, από το site ccc.og
-το ποίημα είναι από το Ποιείν
-το ποίημα είναι από το Ποιείν
Ετικέτες Ποιήματα - το μικρό ανθολόγιο του Observer, ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
