Τα παρAΡΤΟΥΑγουδα (πρώην OBSERVER): To ένθετο του Σαββάτου: Η ψυχολογία του μπούλη

Είναι κάτι παιδιά που δεν μεγαλώνουν

...και μένουν πάντα μαθητές της δευτέρας δημοτικού. Μόλις κάποιος γελάσει με τα παιδικά τους καμώματα, τρέχουν στη μαμά-ιστολόγιο και βάζουν τα κλάματα.

Μπέμπης: Μαμάάάάάάάά, κάτι σαπρόφυτα γελάνε μαζί μου.

Mανούλα: Άστα να γελάνε μωρό μου, με αυτά τα πράγματα γελάνε μόνο οι ασπόνδυλοι αναγνώστες. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα μούτρα σου δεν είναι για τα μούτρα τους. Και ότι τα κείμενά σου είναι καλογραμμένα και συχνά δυσπρόσιτα. Και ότι διαθέτουν μια αισθητική διαφορετική από την αισθητική των περιοδικών ποικίλης ύλης και της τηλεόρασης.

...αλλά, για στάσου μια στιγμή... βλέπεις τηλεόραση και διαβάζεις περιοδικά ποικίλης ύλης κρυφά από τη μανούλα;

Θα σε μαλώσω!

Mπέμπης: Λίγο καλέ μαμά. Ίσα για να ξέρω τι γίνεται και να έχω άποψη...

Mανούλα: Ναι, αλλά βλέποντας τέτοια κακά πράγματα χάνεις την ώρα σου και τους δίνεις αξία. Δεν το καταλαβαίνεις βρε κουτό; Με αυτό τον τρόπο προσθέτεις νούμερα στην θεαματικότητα και την αναγνωσιμότητά τους και διαιωνίζεις αυτό που τόσο έντονα λες ότι απεχθάνεσαι. Άσε που αυτό δεν αποτελεί το καλύτερο μέτρο σύγκρισης για το ταλέντο σου. Την επόμενη φορά να συγκρίνεις το μέγεθός σου με αυτό του Ντοστογιέφσκι. Ξέρεις για ποιον σου λέω... αυτόν που έγραψε τον Ηλίθιο.

Mπέμπης: ε, καλά καλέ μαμά. Λέω πού και πού μερικές βλακείες... μικρό είμαι ακόμα.

Να σου πω το τραγουδάκι που μας έμαθε σήμερα η κυρία μας;

είμαι ένα μικρό παιδί

στο σχολειό πηγαίνω

σοκολάτα γράμματα

δεν καταλαβαίνω,

δεν καταλαβαίνω

Mανούλα: Mη κλαψουρίζεις άλλο μωρό μου, εσύ όταν θα μεγαλώσεις θα γίνεις συγγραφέας και αυτοί θα σκάσουνε!