« A Ρ Χ Ι Κ Η - Σ Ε Λ Ι Δ Α | TO MONITOR ΠΕΘΑΝΕ, ΖΗΤΩ ΤΟ GREEKBLOGGERS.COM »
artois
"artois" - ράτσα ενός κυνηγετικού,
χαριτωμένου σκύλου - είναι η συλλογική
περσόνα κάποιων ανθρώπων,
που συναντήθηκαν στο διαδίκτυο
και διαπίστωσαν ότι πάσχουν
από την ίδια "ασθένεια":
είναι αλλεργικοί στους πάσης φύσεως
"δηθενατζήδες".
Τέρμα τα ντεμέκ είτε
πρόκειται για δήθεν πολιτικούς σωτήρες, δήθεν
δημοσιογράφους, δήθεν σκεπτόμενους,
δήθεν αριστερούς, δήθεν ανιδιοτελείς,
δήθεν σοβαρούς, δήθεν προοδευτικούς...
Aπό τις 13.12.2010, νέο μέλος:
artois 4, o λαϊκιστής.
Aπό 11/11/11 νέος μεταβατικός
αρθΡογράφος ο "Αρτουά ο παλιός"
- με συγκεκριμένη διάρκεια,
μέχρι 12/12/12 που
θα "συνοδεύσει" τον μάταιο
κόσμο στο τέλος του [επιτέλους!]
. .
. .
. .
LINKS:
από ---> Unknown | 16/1/07 1:53 μ.μ.
από ---> Ανώνυμος | 16/1/07 5:07 μ.μ.
από ---> Unknown | 16/1/07 5:45 μ.μ.
Όσο για το photoshop έχει κάνει πολλούς γνωστούς να σκάνε από ζήλεια.
Κάθε βδομάδα τους δείχνω και από μία φωτογραφία μου με διάφορους κούκλους. Πουλάω μούρη και ταυτόχρονα απαθανατίζω τις φαντασιώσεις μου.
Αυτή τη βδομάδα μοστράρω αγκαλίτσες με τον Κλούνεϊ.
από ---> artois | 16/1/07 7:43 μ.μ.
από ---> angeliki marinou | 17/1/07 1:07 μ.μ.
από ---> Unknown | 17/1/07 2:43 μ.μ.
Γι αυτό ακριβώς έγιναν έτσι τελικώς.
;-)
SmileOfDeath, όλος δικός σου.
Εγώ μόλις ποζάρισα με τον Κλάιβ .
από ---> artois | 17/1/07 3:54 μ.μ.
Στις άσχημες γυναίκες που η μοίρα
αγέλαστη τους όρισε μια ζήση-
που μένουν τα όνειρά τους πάντα στείρα
κι ο ήλιος τους γνωρίζει μόνο δύση'
στις άσχημες γυναίκες που τον πόνο
για σύντροφο πιστό τους έχουν πάντα-
στις άσχημες γυναίκες αφιερώνω
αυτή τη λυπημένη τη μπαλάντα.
Σ' αυτές κανείς δε στέλνει ωραία δώρα
και ποιήματα θερμά κανείς δε γράφει.
Φορέματα γι αυτές δε φτιάχν' η μόδα
κι ειν' άφωτοι τα μάτια τους δυο τάφοι.
Ο πόθος τις θερίζει κάθε βράδυ'
προσεύχονται για έστω μια θωπεία
ελπίζουν όμως άδικα-το χάδι
γι αυτές το ερωτικό μια ουτοπία.
Παράσιτα που ζουν λησμονημένα
σ' ανθένιο μοσχομύριστο φυτώριο'
γράμματα με βιασύνη στριμωγμένα
σε κάποιου τετραδίου το περιθώριο.
Μπροστά τους ξεχωρίζουνε δυο δρόμοι:
αυτός της θλιβερής κι ανούσιας ζήσης
μακριά από τους ανθρώπους και ακόμη
μακριά 'π' του έρωτα τις συγκινήσεις
κι εκείνος της πικρής της επαιτείας
για χάδια που ποτέ τους δε θα βρούνε
ενώ τα σιγανά της ειρωνείας
τα γέλια, μες στ' αυτιά τους θα ηχούνε.
Ανέραστες και φρούδες ερωμένες
μια κρύα σαν τις άλλες θα πεθάνουν
νυχτιά, με τις παλάμες απλωμένες
προς έναν ουρανό που δε τον φτάνουν.
Και πάνε στην αφάνεια και στη λήθη-
κανένας μια κυρία δε θυμάται
που μόνη στη ζωή της εκοιμήθη
καθώς και τώρα αξύπνητα κοιμάται.
Αυτά τα λίγα λόγια τα θλιμμένα
στις άσχημες γυναίκες αφιερώνω'
κι ας μη σκεφτούνε άδικα για μένα-
κι εγώ στον ίδιο πόνο αργολιώνω.
Κι αφού δεν τους εχάρισαν για δώρα
οι θείοι ποιητές αθάνατα έπη
οι άσχημες γυναίκες θα ’χουν τώρα
την άσχημη μπαλάντα που τους πρέπει.
---
Γιώργης Χολιαστός
από ---> Ανώνυμος | 14/8/08 8:32 π.μ.