Διονύσης Καψάλης: "...ένας κόσμος αδιάφορος στο φόβο του θανάτου"
Στο πλαίσιο των πολιτιστικών ανταλλαγών μεταξύ των bloggers, ο Observer, απαντά ποιητικά, όπως το υποσχέθηκε, στο "παράπονο" της γητεύτριας, έτσι όπως το έθεσε στα σχόλια του ποστ της για τον (αχ) Ρόμπερτ Ρέντφορντ .
Είναι ένα άτιτλο ποίημα από την τελευταία συλλογή του Διονύση Καψάλη "Ο Κρότος του Χρόνου", που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα:
«Kι εσύ, σαν να μιλάω σε ντουβάρι -
ποτέ σου δεν κατάλαβες πώς νιώθω,
κι όταν ανοίγω μια κουβέντα σταματάς,
δεν θες ν' ακούσεις -»
.....................τι ν' ακούσω τι να πω'
να σκύψω να φιλήσω το μουνί σου,
κι όλα θα βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
«Ο νούς σου στο μουνί -»
.....................ποιον ενδιαφέρουν
οι φλογεροί συναισθηματισμοί μας
κι εκείνες οι αβρές ιδανικεύσεις,
οι έρωτες, οι κρίνοι, τα σονέτα.
Και κάτω απ' την αβρότατη επιφάνεια,
όχι πολύ βαθιά, δυο λέξεις μόνο
κάτω απ' την επιφάνεια, το κτήνος,
το θνήσκον κτήνος - θέλει να γαμήσει,
αυτό μονάχα' όλα τ' άλλα θα 'ναι
φαντάσματα του στερημένου ανθρώπου,
σταυροφορίες στην οθόνη τ' ουρανού.
Αν μείνει κάτι θα 'ναι το γαμήσι.
[...]
Το αιδοίο και το θαύμα μιας απόλυτης
παράδοσης στον κόλπο της γυναίκας -
αυτό ποθώ, δεν τό 'κρυψα ποτέ μου'
μόνο από μένα κρύβομαι, τη βία
του κρατημένου πόθου που με πνίγει,
και πρέπει γράφοντας να εξανθρωπίσω
εικόνες άφατης λαγνείας: το μουνί,
το λαγαρό αιδοίο, ένας κόσμος
αδιάφορος στο φόβο του θανάτου.
Και τώρα μίλησέ μου εσύ για τ' άλλα.
Διονύσης Καψάλης
(θ' ακολουθήσουν κι άλλες ποιητικές "απαντήσεις" - από όλα τα φύλα και για όλες τις προτιμήσεις)
Είναι ένα άτιτλο ποίημα από την τελευταία συλλογή του Διονύση Καψάλη "Ο Κρότος του Χρόνου", που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα:
«Kι εσύ, σαν να μιλάω σε ντουβάρι -
ποτέ σου δεν κατάλαβες πώς νιώθω,
κι όταν ανοίγω μια κουβέντα σταματάς,
δεν θες ν' ακούσεις -»
.....................τι ν' ακούσω τι να πω'
να σκύψω να φιλήσω το μουνί σου,
κι όλα θα βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
«Ο νούς σου στο μουνί -»
.....................ποιον ενδιαφέρουν
οι φλογεροί συναισθηματισμοί μας
κι εκείνες οι αβρές ιδανικεύσεις,
οι έρωτες, οι κρίνοι, τα σονέτα.
Και κάτω απ' την αβρότατη επιφάνεια,
όχι πολύ βαθιά, δυο λέξεις μόνο
κάτω απ' την επιφάνεια, το κτήνος,
το θνήσκον κτήνος - θέλει να γαμήσει,
αυτό μονάχα' όλα τ' άλλα θα 'ναι
φαντάσματα του στερημένου ανθρώπου,
σταυροφορίες στην οθόνη τ' ουρανού.
Αν μείνει κάτι θα 'ναι το γαμήσι.
[...]
Το αιδοίο και το θαύμα μιας απόλυτης
παράδοσης στον κόλπο της γυναίκας -
αυτό ποθώ, δεν τό 'κρυψα ποτέ μου'
μόνο από μένα κρύβομαι, τη βία
του κρατημένου πόθου που με πνίγει,
και πρέπει γράφοντας να εξανθρωπίσω
εικόνες άφατης λαγνείας: το μουνί,
το λαγαρό αιδοίο, ένας κόσμος
αδιάφορος στο φόβο του θανάτου.
Και τώρα μίλησέ μου εσύ για τ' άλλα.
Διονύσης Καψάλης
(θ' ακολουθήσουν κι άλλες ποιητικές "απαντήσεις" - από όλα τα φύλα και για όλες τις προτιμήσεις)
.
(άφησα ελεύθερα τα κόμμεντς για να ΄γράψω το σχόλιο, τα ξανακλειδώνω ευθύς αμέσως)
από --->
Ανώνυμος |
25/4/07 7:54 μ.μ.
Αγαπημένος έρωτας ο Καψάλης. Δεν τον λέω ποιητή γιατί τον νιώθω έρωτα. Αφού έρωτας βγαίνει από παντού, από κάθε στίχο, από κάθε λέξη.
Αυτό που ποστάρισες όμως σήμερα, είναι κάτι διαφορετικό, έξω από αυτά που ως τώρα ήξερα ως ποίηση Καψάλη. Δεν είναι απλά έρωτας, είναι η απόλυτη ηδονή του έρωτα.
Έτσι ρε διάολε, τη θέλουμε την ποίηση. Πρόσεξε τώρα τι με τρελαίνει. Ο άνθρωπος στην ποίησή του δεν είχε βαρύγδουπες λέξεις από παλιά λεξικά, έτσι ώστε να τις καταλαβαίνει μόνο ο γράφων, προσπαθώντας να δημιουργήσει τεχνητό δέος. Τολμά και γράφει με ρίμα κόντρα στο ρεύμα, έχοντας επιβληθεί και μελοποιηθεί κυρίως από τα Διάφανα Κρίνα,τον Παπαδημητρίου και όχι μόνο. Λατρέψαμε τα σονέτα του Σαίξπηρ από τις υπέροχες μεταφράσεις του, οι οποίες είναι πέραν κάθε προσδοκίας. Επειδή βιάζομαι, έχω μάθημα σε λίγο, θα επανέλθω. Θέλω να αναφερθώ εκτενέστερα και να σου επισημάνω μια φράση του που αφορούσε τη μετάφραση των σονέτων που με συγκλόνισε και που είπα ότι ο άνθρωπος είναι... παραπάνω από άψογος. Είναι κ..... το ίδιο κι εσύ! :)
Κράτα αυτό και θα στο εξηγήσω μετά...
Πώς να σε πω -καλοκαιριάτικο πρωί;
Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία.
Γνωρίζω ανέμους που κι ο Μάης φυλλορροεί,
τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία.
Ανυπομονώ να γυρίσω...
Ευχαριστώ είπα;
από --->
μαριάννα |
25/4/07 8:22 μ.μ.
Σωστός ο Καψάλης.
από --->
un certain plume |
25/4/07 10:20 μ.μ.
Θα κουράστηκες πολύ καημενούλι μου...
γητεύτρια, ο τελευταίος Καψάλης ήταν έκπληξη και για μένα. Συνυπογράφω την "κριτική" σου για την ποίησή του, συμπληρώνω τριάδα με τον Βλαβιανό και τον Κοροπούλη και ανεβάζω τις "Μέρες Αργίας", αν και δεν με εκφράζουν ως άζμα.
Περιττό να σου πω ότι τον διεκδικώ. Κράτα Ρόμπερτ, φέρε Καψάλη.
Πάτσι;
un certain plume όπως το είπε και ο Εμπειρίκος:
"...θά 'ναι η ποίησις σπερματική,
απόλυτα ερωτική ή δεν θα υπάρχει"
Αλλά το θέλουμε και το μονόγραμμά μας:
να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω μες στον παράδεισο
"Κάτι μυθολογείται πάντα όταν ακούμε τον Ελύτη" γράφει στην "Συνάφεια με τα πράγματα" ο Διονύσης Καψάλης.
Μη μου τους μύθους τάραττε, σε παρακαλώ. :-)
από --->
artois |
26/4/07 12:32 π.μ.
Θα σου μεταφέρω ένα απόσπασμα της δικής του αγωνίας και ολοφάνερης κατάδειξης της αναζήτησης της λεπτομέρειας. Να, γιατί πεθαίνω για τέτοιους τύπους. Γιατί δεν έχει την αλαζονεία του εγώ μπορώ να το κάνω καλύτερο!!!
Δες βρε αρτουά τι έγραφε και πες μου αν τζάμπα πίνω, διαβάζοντάς τον... ;)
«[...]έπρεπε να σεβαστώ κάτι εξαιρετικά δύσκολο για τη γλώσσα μας, που είναι γραμματικά περισσότερο έμφυλη από την αγγλική: τόσο τη γνώση του γένους του ομιλητή και του παραλήπτη, όσο και την ασάφεια του γένους, η οποία επιτρέπει στα ποιήματα αυτά μια καθολικότητα χρήσεων εντυπωσιακή. Έτσι, εάν υπάκουα αποκλειστικά στη συγκίνηση του νέου, θα μετέφραζα:
Πώς να σε πω -καλοκαιριάτικο πρωί;
Πόσο πιο εύκρατη εσύ, πιο ερασμία.
Εάν υπάκουα στη γνώση του πράγματος, ασφαλώς δεν θα απέφευγα το γένος του επιθέτου και θα μετέφραζα:
Πώς να σε πω -καλοκαιριάτικο πρωί;
Είσαι πιο εύκρατος εσύ και πιο ωραίος.
Προτίμησα λοιπόν να σεβαστώ την απροσδιοριστία του φύλου στο πρωτότυπο, κάτι που προφανώς δεν ήταν εφικτό σε όλες τις περιπτώσεις:
Πώς να σε πω -καλοκαιριάτικο πρωί;
Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία.
Γνωρίζω ανέμους που κι ο Μάης φυλλορροεί,
τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία.[...]»
Καταλαβαίνεις τώρα τι σου λέω; Με την εντελώς προσωπική μου γνώμη, αυτή του πολύ απλού αναγνώστη και όχι του ειδικού, λέω ότι Δανάη Στρατηγοπούλου σε όλα από τα ισπανικά, Γιώργος Κεντρωτής στα σονέτα του Σολωμού από τα ιταλικά και Διονύσης Καψάλης στα σονέτα του Σαίξπηρ, με έκαναν να πω ότι ναι, υπάρχει Θεός που προστατεύει τη μετάφραση.
Δες κι ένα άλλο φοβερό που είπε ο Καψάλης για τη μετάφραση. Είναι σαν αυτό που σου είχα πει για τη μετάφραση του Duende. Ότι κάποιες μεταφράσεις δε θυμίζουν Λόρκα αλλά τον μεταφραστή! Και ζήλεψα που είχες το απόσπασμα για το duende, του Λιγνάδη...
«[...]Φανταστείτε τώρα την αμηχανία μου, εάν ήμουν υποχρεωμένος να καταθέσω τον τίτλο της ομιλίας μου πλήρη, όπως οφείλει να είναι: «Μεταφράζοντας τα σονέτα του Σαίξπηρ ως σονέτα και όχι σαν κάτι άλλο». Εκείνο το «ως σονέτα και όχι σαν κάτι άλλο» πόσα πράγματα άραγε προϋποθέτει και πόσα εξ αυτών αγνοώ; Καταθέτει βέβαια τη θέλησή μου να τηρήσω στο ακέραιο την έμμετρη μορφή του σαιξπηρικού σονέτου. Αλλά με εκείνη την προκατάληψη περιεχομένου τι γίνεται; Κι αν υποθέσουμε ότι αποτολμούσα μιαν ακόμη πληρέστερη διατύπωση του θέματός μου και, θέλοντας ίσως να πειράξω λίγο τον αγαπητό μου Νάσο Βαγενά, έλεγα: «Μεταφράζοντας τα σονέτα του Σαίξπηρ ως σονέτα και όχι σαν κάτι άλλο, την εποχή του ελεύθερου στίχου» -σε πόσες παρεξηγήσεις θα είχα εμπλακεί, σε πόσους δαιδάλους μεταφρασεολογίας, όπου, αργά ή γρήγορα, όλη εκείνη η ερωτική παιδεία θα πήγαινε ασφαλώς περίπατο, από απλή πλήξη εννοείται!
Από την άλλη, το πράγμα μοιάζει σχετικά απλό. Τα Σονέτα είναι γενικώς καλό να μεταφράζονται ως σονέτα του Σαίξπηρ και όχι σαν κάποιου άλλου.[...]»
Απόλαυση δεν είναι;
Έβαλες και τα Διάφανα Κρίνα απ'το Μέρες Αργίας ε;Δεν πεθαίνω μουσικά...αλλά ο στίχος είναι όνειρο.
Ελπίζω να αναρτήσεις και κάποια ακόμα για μας τα ξενάκια που δεν μπορούμε να πάρουμε τώρα αμέσως το καινούργιο βιβλίο που μας έφτιαξε κυριολεκτικά!!!
Αγαπώ σε και φιλώ σε...
από --->
μαριάννα |
26/4/07 12:38 π.μ.
από --->
μαριάννα |
26/4/07 12:43 π.μ.
Δεν κρύβω την αδυναμία που έχω στον ποιητή, γητεύτρια, λέω ότι είναι από τους καλύτερους σύγχρονους ποιητές μας. Και αυτά που γράφεις, έτυχε να τα ακούσω από τον ίδιο.
από --->
artois |
26/4/07 12:44 π.μ.
Τα άκουσες από τον ίδιο ε; Τι τύχη!
από --->
μαριάννα |
26/4/07 12:52 π.μ.
Είναι πολύ κουραστικά τα σχόλια. Τόσο που σκέφτομαι να τα καταργήσω.
από --->
Ανώνυμος |
26/4/07 8:44 π.μ.
Φιλιά!
από --->
μαριάννα |
26/4/07 11:11 π.μ.
Πώς το κατάλαβες???
Ή γνωριζόσαστε και μου το κρύβετε;
από --->
artois |
26/4/07 1:54 μ.μ.
(που το παίρνει κατευθείαν από την πηγή)
από --->
artois |
26/4/07 1:57 μ.μ.
Να σε ρωτήσω κάτι αρτουά. Υποθέτω ότι δεν έχεις αντίρρηση να προβάλλω τη νέα ποιητική συλλογή του Καψάλη, αναπαράγοντας το άρθρο σου στους Εκφραστές, με το όνομά σου φυσικά και το λινκ σου; Τον αγαπάμε πολύ στους Εκφραστές και θα το χαρούμε.
από --->
μαριάννα |
26/4/07 2:13 μ.μ.
Πάρε το ποίημα και ξέχνα τις αναφορές στον ...observer. Θα σου γράψω κι άλλο ποίημα, το χαίρομαι κι εγώ.
Αλλά η κοινή αγάπη μας για τον Καψάλη, μας έβγαλε εκτός θέματος. Μη μου πεις ότι το ποίημα δεν ήταν ταμάμ στο σχόλιό σου!
από --->
artois |
26/4/07 2:24 μ.μ.
από --->
artois |
26/4/07 2:27 μ.μ.
από --->
μαριάννα |
26/4/07 2:30 μ.μ.
από --->
μαριάννα |
26/4/07 2:33 μ.μ.
Χθες το βράδυ ήμουν στο ΜΙΕΤ σε μια άλλη, πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Με παρακολουθείς γητεύτρια;
Αλλά τον Καψάλη δεν τον γνωρίζω παρά μόνον από τις παρουσιάσεις των βιβλίων του.
Όσο για τον Σεφέρη, κάποιες μέρες του χρόνου, συμβαίνει να τον βλέπω μόλις ανοίξω τα μάτια μου, σκυμμένο πάνω στο τραπεζάκι που έγραψε την Κίχλη.
...
– Τ’ αγάλματα είναι στο μουσείο.
- Όχι, σε κυνηγούν, πώς δεν το βλέπεις;
θέλω να πω με τα σπασμένα μέλη τους,
με την αλλοτινή μορφή τους που δε γνώρισες
κι όμως την ξέρεις.
Όπως όταν
στα τελευταία της νιότης σου αγαπήσεις
γυναίκα που έμεινε όμορφη, κι όλο φοβάσαι,
καθώς την κράτησες γυμνή το μεσημέρι,
τη μνήμη που ξυπνά στην αγκαλιά σου'
φοβάσαι το φιλί μη σε προδώσει
σ’ άλλα κρεβάτια περασμένα τώρα
που ωστόσο θα μπορούσαν να στοιχειώσουν
τόσο εύκολα τόσο εύκολα και ν’ αναστήσουν
είδωλα στον καθρέφτη, σώματα που ήταν μια φορά'
την ηδονή τους.
από --->
artois |
26/4/07 2:43 μ.μ.
Είμαι η κόρη του Διονύση Καψάλη (εδώ να δεις κονέ). Τον φωνάζω Ντένη, και είναι ο πατέρας μου που, μεταξύ άλλων, γράφει ποιήματα. Αισθάνομαι κάπως περίεργα, λοιπόν, διαβάζοντας τα σχόλια σας. Χαίρομαι που υπάρχουν κάποιοι που εκτιμούν τόσο τη δουλειά του και σας ευχαριστώ, εκ μέρους του. Συγχρόνως αισθάνομαι όπως τότε που πρωτοκυκλοφόρησε το "Μέρες Αργίας" απ'τα Διάφανα Κρίνα, και το έπαιζαν σ'όλα τα μπαρ. Όπου κι αν πήγαινα, ακούγα τον πάτερα μου να μιλάει για τον θάνατο, ενώ γνωστοί και άγνωστοι με ρωτούσαν συνέχεια την ίδια ερώτηση: "Τί θέλει να πει αυτό το ποίημα; Τί σημαίνει;" Κι όταν τους απαντούσα πως δεν μπορεί κανείς να απαντήσει αυτή την ερώτηση, πως είναι ποιήση και σημασία έχει το τί σημαίνει για τον καθένα, με κοιτούσαν περιφρονητικά. Στο τέλος, άρχισα ν'απαντάω "Δεν ξέρω."
από --->
Unknown |
24/8/07 8:01 μ.μ.
"- Τι θέλει να πει ο ποιητής;
- Δεν ξέρω. Mήπως το είπε σε σας;"
Aλλά γιατί σοκαρίστηκες, Δάφνη; O Διονύσης Καψάλης αγαπιέται πολύ μεταξύ των εραστών της ελληνικής ποίησης - μη μου πεις πως δεν το ξέρεις!
Οι "Μέρες Αργίας" των Διάφανων Κρίνων, πάντως, βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση από τη νεολαία. Κέρδος για την ποίηση ήταν κι αυτό, κι ας γκρινιάξαμε η γητεύτρια κι εγώ για την μελοποίησή τους. Κρίμα που δεν παίχτηκαν στα μπαρ και οι μελοποιήσεις του Ξυδάκη, του Παπαδημητρίου και των άλλων.
Κλείνω στο χέρι μου μια παιδική παλάμη,
και απαλά μέσα στον ύπνο της ψυχής
με νανουρίζει χαμηλόφωνο ποτάμι.
Δική σου ήταν η παιδική παλάμη;
:-)
υ.γ. η απάντηση άργησε ενάμισυ μήνα γιατί δεν είδα εγκαίρως το σχόλιό σου.
από --->
artois |
15/9/07 1:56 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
31/1/09 8:09 μ.μ.
-περίμενα, δεν είχα ακόμα μετανιώσει
-που δεν ξημέρωνε ποτέ κι εγώ φοβόμουν
-κι όλο σε πρόσεχα και σε περιποιόμουν
........
........
-Έτσι περάσανε τα χρόνια, έπαιξα κι έχασα
-Σιγά σιγά, δεν σ' αγαπούσα πια, το ξέχασα...
από --->
artois |
2/2/09 3:21 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
2/2/09 9:51 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
2/2/09 10:11 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
2/2/09 10:22 μ.μ.
έχεις κρατήσει το παιδί
που ήμουν, και το μεγαλώνεις ,
παραδέχεται.
Mαρία, είσαι πολύ θυμωμένη.
υ.γ.
Πάντως αν ο Κοροπούλης δεχόταν παραγγελίες δεν θα του ζητούσα να γράψει για την ξεφτίλα. Θα προτιμούσα να γράψει ένα ποίημα για μένα. :-)
από --->
artois |
3/2/09 3:41 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
3/2/09 9:42 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
3/2/09 9:58 μ.μ.
Και αν ποτέ τύχει να τον συναντήσω, το μόνο που θα μπορέσω να του ζητήσω είναι να μου υπογράψει τα βιβλία του.
Κατά τα άλλα, δεν ενοχλείς ούτε χρειάζεται να ευχαριστείς για την φιλοξενία ή την "ανοχή" μας. Τα σχόλια σ' αυτό το ποστ είναι ανοικτά.
από --->
artois |
4/2/09 11:43 π.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
4/2/09 6:31 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
4/2/09 6:31 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
4/2/09 6:47 μ.μ.
Και δεν θα φταίει αυτός, έτσι γίνεται με τους αέρηδες – γι αυτό ας φροντίζουμε να αποκτούμε "βαρίδια". Αυτό είναι άμυνα.
Και, όχι, δεν το έκανες άτεχνα, η αλήθεια είναι πως αναρωτιέμαι αν πρόκεται για άσκηση γραφής και όχι για περιγραφή γεγονότων.
υ.γ.
Κυβέλη κατά το όνομα εσύ, kyveli κατά το μέηλ εγώ, μπορούμε, επομένως, να λογαριαζόμαστε για συνονόματες. Και αν συμβαίνει να είσαι η Κυβέλη Ζαχαρίου της εικαστικής τέχνης, εύχομαι να βγάζεις τον "θυμό" σου (με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης) στο έργο σου και να σημειώνεις επιτυχίες. Κι αυτό δεν είναι μόνον άμυνα, αλλά και γερή αντεπίθεση. Trust me.
:-)
από --->
artois |
4/2/09 8:02 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
6/2/09 3:09 π.μ.
από --->
Rohas Diamantis |
7/2/09 7:21 μ.μ.
R.D., από το σχόλιό σου διέγραψα τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς.
Αλλά όπως διαπίστωσες κι εσύ, αυτά που αποδίδεις στον υβριζόμενο, δεν ματαίωσαν τις προσδοκίες της "Μαρίας". Ούτε ανέστειλαν τις επιδιώξεις της. Με αυτά τα "δεδομένα" δεν διεκδίκησε ό,τι διεκδίκησε;;;
Άρα, για την περίπτωση που αναφέρεστε σε γεγονότα (έστω και με μονομερή "μαρτυρία") οι εκ των υστέρων ύβρεις εκθέτουν μόνον εσάς. Αν πρόκειται για "αστείο", είναι, επιεικώς, κακόγουστο αφού αναφέρεστε σε υπαρκτό πρόσωπο, που σημειωτέον, συγκεντρώνει την εκτίμηση πολλών (μαζί και την δική μου) για το λογοτεχνικό έργο του.
από --->
artois |
9/2/09 10:53 π.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
10/2/09 3:36 π.μ.
Μη ματαιοπονείτε
Με την ομορφιά μου εγώ
θα καταργήσω την έννοια των βιβλίων'
Θα επινοήσω τα νέα λουλούδια
και θα τα δρέψω από τα σπλάχνα μου
και θα στέψω βασιλιά στην κόχη των μηρών μου
το δημόσιο(!) ρόδο
απ΄αυτό θα πνεύσει ο άνεμος
της αληθινής αγνότητας
όπου λίγοι θα επιζήσουν άνθρωποι.
(Οδ.Ελύτης)
η κάθαρσις.Των λέξεων από τις λέξεις.Adieu.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
10/2/09 6:22 π.μ.
: Μια ανάρτηση από άλλο μπλογκ για τα Αιδοία, όπου οι ποιητικές μας επιλογές συμπίπτουν. Κι αυτό αρκεί, νομίζω - "μην είμαστε και πλεονέκτες".
(κ.σ-μ)
από --->
artois |
11/2/09 6:25 μ.μ.
από --->
Μαρία Πολυδούρη |
11/2/09 6:53 μ.μ.
πλήξη επιτείνεται-
αν εξαιρέσεις τα ζευγάρια
που είναι δίγαμα".
Είναι και οι δύο δίγαμοι ή μόνο ο ένας?Αν είναι και οι δύο,αυτό είναι ο τέλειος γεωμετρικός τύπος.Αν είναι μόνο ο ένας,η πλήξη απαλύνεται,παρόλη τη στραβωμάρα του σχήματος.(Επειδή η κυρία μπλογκερ νόμιζε ότι πρόκειται περί απλού τριγώνου,που να ξέρει η θεραπαινις στίχων).Και πάλι ο ένας δίγαμος θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος,που ανοίγει νέους δρόμους.Οταν η νέα τεθλασμένη τον παρηγορεί για την κατά συνθήκη δυστυχία του,ενώ εκείνος παρηγορείται με άλλη τεθλασμένη που τον παρηγορεί για την τριγαμία,μετά και με άλλη,για τον απαρηγόρητο τετράγαμο,δημιουργειται σχήμα απειροτερατόμορφο,πουσαι ρε Ευκλείδη.Οταν όμως οι 2 αποσύρονται,τι καλύτερο φάρμακο για την πλήξη? Γιατί ο δίγαμος αρχίζει να αντιδρά σαν απατημένος μονόγαμος? Γιατί οι τεθλασμένες προορίζονται σε ρόλο πεπατημένο, δρόμο περπατημένο?Κάπου χωλαίνει αυτή η γεωμετρία,μήπως ο δημιουργός της να ανασυντάξει τα πιόνια του,μην αφήνοντάς τα έκθετα στο τραύμα τους,αφηνιασμένα,ο Δημιουργός?
από --->
kyveli |
12/2/09 8:57 μ.μ.
Kυρίες και Κύριοι! Μια ερωτική ιστορία
ποικίλλει επί σκηνής, εφόσον του πειράματος
οι όροι αλλάζουν... Μα η κρυφή γεωμετρία
της Ζήλειας είναι η ουσία του θεάματος
κι η ολοφάνερη πλοκή μηδαμινή
σαν να σηκώνονται μες στο ποτήρι κύματα,
γιατί προκύπτει, στην επίπεδη σκηνή,
από τα ίδια πάντα Τέσσερα Αιτήματα..."
Fin' amor, Μαρία, fin' amor! Το είπε ο Κοροπούλης - δεν το είπε;
Όσο για τα δίγαμα, εννοείται, ότι προτιμώ Διονύση Καψάλη. Αυτή η καταχώρηση, άλλωστε, είναι δική του:
Δίγαμα
‘Ξεφεύγει’, ‘περισσεύει’, ατελής η ρίμα:
λείπει το γάμα, γράμμα της αλληγορίας’
γεμάτο απόβλητα κρυφής βιολογίας
ξεφεύγει, περισσεύει, κλείνεται στο ρήμα
γάμος, στο ρήγμα που ρυθμίζει τη ζωή μου,
μέρος του λόγου που αποσκίρτησε και πρώτο
λάθος, μέρος του λόγου που πονώ, γαμώτο,
γάμα που πέπληγμαι και δίγαμα, μικρή μου
Σπαραxτικό υπόλοιπο θανάτου ο γάμος,
γάμα και δίγαμα, το F, το αρxικό σου
(τi εύκολα που ομοιοκαταληκτεί το ‘άμμος),
και του φωτός το ευ, κλεισμένο στο ντουλάπι,
όπως φωτογραφήθηκε στο πρόσωπο σου,
ξεφεύγει, περισσεύει, ατελής η αγάπη.
υ.γ.
Δεν έχω πρόβλημα να αλληλεπιδρώ όσα νικ κι αν αλλάξει διαδικτυακός ή όσα ονόματα αλλάξει ένας κανονικός άνθρωπος.
(οι διαδικτυακοί δεν είμαστε και πολύ νορμάλ).
Η κυρία μπλόγκερ, πάντως, δίνει την πρέπουσα σημασία στα σχήματα.
.
από --->
artois |
13/2/09 8:48 π.μ.
από --->
kyveli |
13/2/09 2:50 μ.μ.
από --->
kyveli |
13/2/09 3:11 μ.μ.
από --->
Maria M |
8/7/09 6:00 μ.μ.
Συμφωνώ με κάθε γραμμή του σχολίου σου.
από --->
artois |
14/7/09 11:42 π.μ.
από --->
kyveli |
25/7/09 5:46 π.μ.
από --->
kyveli |
25/7/09 6:59 μ.μ.
από --->
kyveli |
25/7/09 9:14 μ.μ.
από --->
kyveli |
26/7/09 4:57 μ.μ.
από --->
kyveli |
26/7/09 4:57 μ.μ.
από --->
kyveli |
27/7/09 1:12 π.μ.
από --->
kyveli |
27/7/09 3:17 π.μ.
από --->
kyveli |
28/7/09 6:52 π.μ.
από --->
Ανώνυμος |
3/9/10 5:07 μ.μ.