« A Ρ Χ Ι Κ Η - Σ Ε Λ Ι Δ Α | Νέα παγκόσμια φωτογραφική αποκλειστι-κότα: To αυγό... » | Ιδού ο νυμφίος » | Ένα βιβλίο για blog-aholics » | Mία παγκόσμια αποκλειστι-κότα του Οbserver » | Εμπνευσμένος σεξουαλικός οδηγός για γυναίκες: Μπρο... » | Labels: Αρχαιολαλά παραληρήματα - Ο πανέμορφος αρχ... » | Labels: Aρχαιολαλά παραληρήματα - Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣ... » | Πώς θα διακρίνετε τους προπαγανδιστές αρχαιόπληκτο... » | Bloggers, προσδεθείτε και απολαύστε: AΦΙΧΘΗΣΑΝ ΟΙ ... » | Η ρύθμιση μιας οφειλής » 

Τετάρτη, Απριλίου 25, 2007 

Διονύσης Καψάλης: "...ένας κόσμος αδιάφορος στο φόβο του θανάτου"

Στο πλαίσιο των πολιτιστικών ανταλλαγών μεταξύ των bloggers, ο Observer, απαντά ποιητικά, όπως το υποσχέθηκε, στο "παράπονο" της γητεύτριας, έτσι όπως το έθεσε στα σχόλια του ποστ της για τον (αχ) Ρόμπερτ Ρέντφορντ .

Είναι ένα άτιτλο ποίημα από την τελευταία συλλογή του Διονύση Καψάλη "Ο Κρότος του Χρόνου", που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα:




«Kι εσύ, σαν να μιλάω σε ντουβάρι -
ποτέ σου δεν κατάλαβες πώς νιώθω,
κι όταν ανοίγω μια κουβέντα σταματάς,
δεν θες ν' ακούσεις -
»

.....................τι ν' ακούσω τι να πω'
να σκύψω να φιλήσω το μουνί σου,
κι όλα θα βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
«Ο νούς σου στο μουνί -»
.....................ποιον ενδιαφέρουν
οι φλογεροί συναισθηματισμοί μας
κι εκείνες οι αβρές ιδανικεύσεις,
οι έρωτες, οι κρίνοι, τα σονέτα.

Και κάτω απ' την αβρότατη επιφάνεια,
όχι πολύ βαθιά, δυο λέξεις μόνο
κάτω απ' την επιφάνεια, το κτήνος,
το θνήσκον κτήνος - θέλει να γαμήσει,
αυτό μονάχα' όλα τ' άλλα θα 'ναι
φαντάσματα του στερημένου ανθρώπου,
σταυροφορίες στην οθόνη τ' ουρανού.
Αν μείνει κάτι θα 'ναι το γαμήσι.

[...]

Το αιδοίο και το θαύμα μιας απόλυτης
παράδοσης στον κόλπο της γυναίκας -
αυτό ποθώ, δεν τό 'κρυψα ποτέ μου'
μόνο από μένα κρύβομαι, τη βία
του κρατημένου πόθου που με πνίγει,
και πρέπει γράφοντας να εξανθρωπίσω
εικόνες άφατης λαγνείας: το μουνί,
το λαγαρό αιδοίο, ένας κόσμος
αδιάφορος στο φόβο του θανάτου.

Και τώρα μίλησέ μου εσύ για τ' άλλα.

Διονύσης Καψάλης






(θ' ακολουθήσουν κι άλλες ποιητικές "απαντήσεις" - από όλα τα φύλα και για όλες τις προτιμήσεις)




.

Ετικέτες

Κοίτα εδώ σύμπτωση!

(άφησα ελεύθερα τα κόμμεντς για να ΄γράψω το σχόλιο, τα ξανακλειδώνω ευθύς αμέσως)

Τί θα μπορούσα να πω που έχω μείνει άφωνη...
Αγαπημένος έρωτας ο Καψάλης. Δεν τον λέω ποιητή γιατί τον νιώθω έρωτα. Αφού έρωτας βγαίνει από παντού, από κάθε στίχο, από κάθε λέξη.
Αυτό που ποστάρισες όμως σήμερα, είναι κάτι διαφορετικό, έξω από αυτά που ως τώρα ήξερα ως ποίηση Καψάλη. Δεν είναι απλά έρωτας, είναι η απόλυτη ηδονή του έρωτα.
Έτσι ρε διάολε, τη θέλουμε την ποίηση. Πρόσεξε τώρα τι με τρελαίνει. Ο άνθρωπος στην ποίησή του δεν είχε βαρύγδουπες λέξεις από παλιά λεξικά, έτσι ώστε να τις καταλαβαίνει μόνο ο γράφων, προσπαθώντας να δημιουργήσει τεχνητό δέος. Τολμά και γράφει με ρίμα κόντρα στο ρεύμα, έχοντας επιβληθεί και μελοποιηθεί κυρίως από τα Διάφανα Κρίνα,τον Παπαδημητρίου και όχι μόνο. Λατρέψαμε τα σονέτα του Σαίξπηρ από τις υπέροχες μεταφράσεις του, οι οποίες είναι πέραν κάθε προσδοκίας. Επειδή βιάζομαι, έχω μάθημα σε λίγο, θα επανέλθω. Θέλω να αναφερθώ εκτενέστερα και να σου επισημάνω μια φράση του που αφορούσε τη μετάφραση των σονέτων που με συγκλόνισε και που είπα ότι ο άνθρωπος είναι... παραπάνω από άψογος. Είναι κ..... το ίδιο κι εσύ! :)
Κράτα αυτό και θα στο εξηγήσω μετά...

Πώς να σε πω -καλοκαιριάτικο πρωί;
Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία.
Γνωρίζω ανέμους που κι ο Μάης φυλλορροεί,
τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία.

Ανυπομονώ να γυρίσω...

Ευχαριστώ είπα;

Τι κρίμα που οι περισσότεροι ταυτίζουν την ερωτική ποίηση με ξενερωσιές τύπου "Μονόγραμμα".

Σωστός ο Καψάλης.

Ξεκλείδωσες και ξανακλείδωσες τα σχόλια για να γράψεις τρεις λεξούλες, blessy;

Θα κουράστηκες πολύ καημενούλι μου...

γητεύτρια, ο τελευταίος Καψάλης ήταν έκπληξη και για μένα. Συνυπογράφω την "κριτική" σου για την ποίησή του, συμπληρώνω τριάδα με τον Βλαβιανό και τον Κοροπούλη και ανεβάζω τις "Μέρες Αργίας", αν και δεν με εκφράζουν ως άζμα.

Περιττό να σου πω ότι τον διεκδικώ. Κράτα Ρόμπερτ, φέρε Καψάλη.

Πάτσι;


un certain plume όπως το είπε και ο Εμπειρίκος:

"...θά 'ναι η ποίησις σπερματική,
απόλυτα ερωτική ή δεν θα υπάρχει"

Αλλά το θέλουμε και το μονόγραμμά μας:

να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω μες στον παράδεισο

"Κάτι μυθολογείται πάντα όταν ακούμε τον Ελύτη" γράφει στην "Συνάφεια με τα πράγματα" ο Διονύσης Καψάλης.

Μη μου τους μύθους τάραττε, σε παρακαλώ. :-)

Ήθελα λοιπόν να σου πω για τον Καψάλη και φαντάζομαι ότι συμφωνείς, ότι εκτός από το ότι λιώνω διαβάζοντας τον, με συγκινεί πάρα πολύ η δική του αγωνία και απίστευτη συνέπεια, ευθύνη, τελειομανία, ψείρισμα, σημασία στην παραμικρή λεπτομέρεια, σεβασμός ακόμα και στην πρόθεση και όχι μόνο στο αποτέλεσμα της ποίησης που μεταφράζει. Μεταπράτη τον είπε ο Ελύτης για τη δουλειά που έκανε στα σονέτα του Σαίξπηρ.
Θα σου μεταφέρω ένα απόσπασμα της δικής του αγωνίας και ολοφάνερης κατάδειξης της αναζήτησης της λεπτομέρειας. Να, γιατί πεθαίνω για τέτοιους τύπους. Γιατί δεν έχει την αλαζονεία του εγώ μπορώ να το κάνω καλύτερο!!!
Δες βρε αρτουά τι έγραφε και πες μου αν τζάμπα πίνω, διαβάζοντάς τον... ;)

«[...]έπρεπε να σεβαστώ κάτι εξαιρετικά δύσκολο για τη γλώσσα μας, που είναι γραμματικά περισσότερο έμφυλη από την αγγλική: τόσο τη γνώση του γένους του ομιλητή και του παραλήπτη, όσο και την ασάφεια του γένους, η οποία επιτρέπει στα ποιήματα αυτά μια καθολικότητα χρήσεων εντυπωσιακή. Έτσι, εάν υπάκουα αποκλειστικά στη συγκίνηση του νέου, θα μετέφραζα:

Πώς να σε πω -καλοκαιριάτικο πρωί;
Πόσο πιο εύκρατη εσύ, πιο ερασμία.

Εάν υπάκουα στη γνώση του πράγματος, ασφαλώς δεν θα απέφευγα το γένος του επιθέτου και θα μετέφραζα:

Πώς να σε πω -καλοκαιριάτικο πρωί;
Είσαι πιο εύκρατος εσύ και πιο ωραίος.

Προτίμησα λοιπόν να σεβαστώ την απροσδιοριστία του φύλου στο πρωτότυπο, κάτι που προφανώς δεν ήταν εφικτό σε όλες τις περιπτώσεις:

Πώς να σε πω -καλοκαιριάτικο πρωί;
Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία.
Γνωρίζω ανέμους που κι ο Μάης φυλλορροεί,
τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία.[...]»

Καταλαβαίνεις τώρα τι σου λέω; Με την εντελώς προσωπική μου γνώμη, αυτή του πολύ απλού αναγνώστη και όχι του ειδικού, λέω ότι Δανάη Στρατηγοπούλου σε όλα από τα ισπανικά, Γιώργος Κεντρωτής στα σονέτα του Σολωμού από τα ιταλικά και Διονύσης Καψάλης στα σονέτα του Σαίξπηρ, με έκαναν να πω ότι ναι, υπάρχει Θεός που προστατεύει τη μετάφραση.

Δες κι ένα άλλο φοβερό που είπε ο Καψάλης για τη μετάφραση. Είναι σαν αυτό που σου είχα πει για τη μετάφραση του Duende. Ότι κάποιες μεταφράσεις δε θυμίζουν Λόρκα αλλά τον μεταφραστή! Και ζήλεψα που είχες το απόσπασμα για το duende, του Λιγνάδη...

«[...]Φανταστείτε τώρα την αμηχανία μου, εάν ήμουν υποχρεωμένος να καταθέσω τον τίτλο της ομιλίας μου πλήρη, όπως οφείλει να είναι: «Μεταφράζοντας τα σονέτα του Σαίξπηρ ως σονέτα και όχι σαν κάτι άλλο». Εκείνο το «ως σονέτα και όχι σαν κάτι άλλο» πόσα πράγματα άραγε προϋποθέτει και πόσα εξ αυτών αγνοώ; Καταθέτει βέβαια τη θέλησή μου να τηρήσω στο ακέραιο την έμμετρη μορφή του σαιξπηρικού σονέτου. Αλλά με εκείνη την προκατάληψη περιεχομένου τι γίνεται; Κι αν υποθέσουμε ότι αποτολμούσα μιαν ακόμη πληρέστερη διατύπωση του θέματός μου και, θέλοντας ίσως να πειράξω λίγο τον αγαπητό μου Νάσο Βαγενά, έλεγα: «Μεταφράζοντας τα σονέτα του Σαίξπηρ ως σονέτα και όχι σαν κάτι άλλο, την εποχή του ελεύθερου στίχου» -σε πόσες παρεξηγήσεις θα είχα εμπλακεί, σε πόσους δαιδάλους μεταφρασεολογίας, όπου, αργά ή γρήγορα, όλη εκείνη η ερωτική παιδεία θα πήγαινε ασφαλώς περίπατο, από απλή πλήξη εννοείται!

Από την άλλη, το πράγμα μοιάζει σχετικά απλό. Τα Σονέτα είναι γενικώς καλό να μεταφράζονται ως σονέτα του Σαίξπηρ και όχι σαν κάποιου άλλου.[...]»

Απόλαυση δεν είναι;
Έβαλες και τα Διάφανα Κρίνα απ'το Μέρες Αργίας ε;Δεν πεθαίνω μουσικά...αλλά ο στίχος είναι όνειρο.
Ελπίζω να αναρτήσεις και κάποια ακόμα για μας τα ξενάκια που δεν μπορούμε να πάρουμε τώρα αμέσως το καινούργιο βιβλίο που μας έφτιαξε κυριολεκτικά!!!

Αγαπώ σε και φιλώ σε...

Γελάω... Στις νοητές μοιρασιές θα τα χαλάσουμε; Νοητά έχω κι έχεις όποιον μας αρέσει και δεν παίζουν ζήλειες και διεκδικήσεις ανάμεσά μας. Αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι... κτητικός είσαι ε; Ακόμα; :))))))

Aυτή τη σύμπτωση προέβλεψε ο Blessy. Την ώρα που έγραφα τι είπε ο Καψάλης για τον Ελύτη, εσύ έγραφες τι είπε ο Ελύτης για τον Καψάλη. Και την ώρα που έγραφα ότι δεν μου αρέσει ως άσμα, έγραφες πως δεν πεθαίνεις μουσικά.

Δεν κρύβω την αδυναμία που έχω στον ποιητή, γητεύτρια, λέω ότι είναι από τους καλύτερους σύγχρονους ποιητές μας. Και αυτά που γράφεις, έτυχε να τα ακούσω από τον ίδιο.

Δεν μου κάνουν καμιά εντύπωση πια οι συμπτώσεις. Σου έχω πει κάποιοι άνθρωποι είναι η επόμενη λέξη στα χείλη μας και πολύ συχνά και η ίδια η σκέψη την απολύτως ίδια στιγμή! Νομίζεις ότι είναι τυχαίο;

Τα άκουσες από τον ίδιο ε; Τι τύχη!

Έχεις δίκιο Αρτουά κοιμήθηκα για ένα δωδεκάωρο αμέσως μετά.
Είναι πολύ κουραστικά τα σχόλια. Τόσο που σκέφτομαι να τα καταργήσω.

Καλημέρα Blessy! Μου θύμισες τώρα τις κυρίες και τους κυρίους, που περιγράφει ο Άιβορυ. Που μετά από τρελές ξάπλες, τρελές κούρες στα σπα της εποχής, σε θέρετρα της Φλωρεντίας και των Άλπεων, νιώθουν μια ανυπόφορη κούραση ακόμα και για τη ζωή. Άκου κουραστικά τα σχόλια! Λες και βοήθησε... Μετά από 12ωρο ύπνο κιόλας! Για πες να σου φτιάξουν ένα τρίκιλο καφέ να στανιάρεις. :)
Φιλιά!

Ίδιος ο Ρόμπερτ των "Ευρωπαίων" είναι!

Πώς το κατάλαβες???

Ή γνωριζόσαστε και μου το κρύβετε;

Βlessy, αν έχω δίκιο και παίζεις τριπλό παιχνίδι, το επόμενο βαζάκι πραιρί με χαβιάρι, να το δανειστείς από την γητεύτρια.

(που το παίρνει κατευθείαν από την πηγή)

Η αλήθεια είναι ότι τον συμπάθησα από τότε που έμαθα ότι μου συμπαράσκεται στο κατέβασμα των σκουπιδιών. Γι αυτό αν είναι καλό παιδί θα του φέρω τη Χάιντι και πολλές Τομπλερόνε με εντελβάις και εβιάν να δροσίζει το βιζάζ, τώρα καλοκαιράκι να μην εξαρτάται από τη λα πραιρί.

Να σε ρωτήσω κάτι αρτουά. Υποθέτω ότι δεν έχεις αντίρρηση να προβάλλω τη νέα ποιητική συλλογή του Καψάλη, αναπαράγοντας το άρθρο σου στους Εκφραστές, με το όνομά σου φυσικά και το λινκ σου; Τον αγαπάμε πολύ στους Εκφραστές και θα το χαρούμε.

Ποιο άρθρο βρε; Αντιγραφή του ποιήματος ήταν!

Πάρε το ποίημα και ξέχνα τις αναφορές στον ...observer. Θα σου γράψω κι άλλο ποίημα, το χαίρομαι κι εγώ.

Αλλά η κοινή αγάπη μας για τον Καψάλη, μας έβγαλε εκτός θέματος. Μη μου πεις ότι το ποίημα δεν ήταν ταμάμ στο σχόλιό σου!

...τελικώς, μόνον ο (λακωνικός) blessy σημείωσε την σύμπτωση του σχολίου σου με το ποίημα και παρέμεινε αυστηρά εντός του θέματος.

Ταμάμ δε θα πει τίποτα. Και όχι μόνο στο σχόλιο το συγκεκριμένο. Αλλά και σε αυτό που αφορά την αλληλογραφία Του Σεφέρη με τη Μαρώ. Διάβασε αν θες το τελευταίο σχόλιό μου, ίσως ξέρεις κάτι να πεις ή να συμπληρώσεις, μια κι έχεις κονέ με τον Διεθυντή του ΜΙΕΤ! ;)

Είπαμε ο blessy είναι η αδυναμία μου αφού πιει καφέ! ;) Διότι είναι εύστοχος και σε αντίθεση με μένα λακωνικός.

Ε, όχι! δεν είναι δυνατόν, τόσες συμπτώσεις σε λίγες ώρες!

Χθες το βράδυ ήμουν στο ΜΙΕΤ σε μια άλλη, πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Με παρακολουθείς γητεύτρια;

Αλλά τον Καψάλη δεν τον γνωρίζω παρά μόνον από τις παρουσιάσεις των βιβλίων του.

Όσο για τον Σεφέρη, κάποιες μέρες του χρόνου, συμβαίνει να τον βλέπω μόλις ανοίξω τα μάτια μου, σκυμμένο πάνω στο τραπεζάκι που έγραψε την Κίχλη.

...
– Τ’ αγάλματα είναι στο μουσείο.

- Όχι, σε κυνηγούν, πώς δεν το βλέπεις;
θέλω να πω με τα σπασμένα μέλη τους,
με την αλλοτινή μορφή τους που δε γνώρισες
κι όμως την ξέρεις.
Όπως όταν
στα τελευταία της νιότης σου αγαπήσεις
γυναίκα που έμεινε όμορφη, κι όλο φοβάσαι,
καθώς την κράτησες γυμνή το μεσημέρι,
τη μνήμη που ξυπνά στην αγκαλιά σου'
φοβάσαι το φιλί μη σε προδώσει
σ’ άλλα κρεβάτια περασμένα τώρα
που ωστόσο θα μπορούσαν να στοιχειώσουν
τόσο εύκολα τόσο εύκολα και ν’ αναστήσουν
είδωλα στον καθρέφτη, σώματα που ήταν μια φορά'
την ηδονή τους.

Πρέπει να ομολογήσω πως βρίσκομαι σε κάτι σαν σοκ. Μια φίλη μου ανέφερε την ύπαρξη αυτής της σελίδας και ήρθα να δω. Κι όντως, υπάρχει.

Είμαι η κόρη του Διονύση Καψάλη (εδώ να δεις κονέ). Τον φωνάζω Ντένη, και είναι ο πατέρας μου που, μεταξύ άλλων, γράφει ποιήματα. Αισθάνομαι κάπως περίεργα, λοιπόν, διαβάζοντας τα σχόλια σας. Χαίρομαι που υπάρχουν κάποιοι που εκτιμούν τόσο τη δουλειά του και σας ευχαριστώ, εκ μέρους του. Συγχρόνως αισθάνομαι όπως τότε που πρωτοκυκλοφόρησε το "Μέρες Αργίας" απ'τα Διάφανα Κρίνα, και το έπαιζαν σ'όλα τα μπαρ. Όπου κι αν πήγαινα, ακούγα τον πάτερα μου να μιλάει για τον θάνατο, ενώ γνωστοί και άγνωστοι με ρωτούσαν συνέχεια την ίδια ερώτηση: "Τί θέλει να πει αυτό το ποίημα; Τί σημαίνει;" Κι όταν τους απαντούσα πως δεν μπορεί κανείς να απαντήσει αυτή την ερώτηση, πως είναι ποιήση και σημασία έχει το τί σημαίνει για τον καθένα, με κοιτούσαν περιφρονητικά. Στο τέλος, άρχισα ν'απαντάω "Δεν ξέρω."

Την ίδια απάντηση έπρεπε να δίνουν και οι μαθητές σε όσους καθηγητές υποβάλλουν, ακόμα, αυτή την ανόητη ερώτηση:

"- Τι θέλει να πει ο ποιητής;
- Δεν ξέρω. Mήπως το είπε σε σας;"


Aλλά γιατί σοκαρίστηκες, Δάφνη; O Διονύσης Καψάλης αγαπιέται πολύ μεταξύ των εραστών της ελληνικής ποίησης - μη μου πεις πως δεν το ξέρεις!

Οι "Μέρες Αργίας" των Διάφανων Κρίνων, πάντως, βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση από τη νεολαία. Κέρδος για την ποίηση ήταν κι αυτό, κι ας γκρινιάξαμε η γητεύτρια κι εγώ για την μελοποίησή τους. Κρίμα που δεν παίχτηκαν στα μπαρ και οι μελοποιήσεις του Ξυδάκη, του Παπαδημητρίου και των άλλων.

Κλείνω στο χέρι μου μια παιδική παλάμη,
και απαλά μέσα στον ύπνο της ψυχής
με νανουρίζει χαμηλόφωνο ποτάμι.


Δική σου ήταν η παιδική παλάμη;
:-)

υ.γ. η απάντηση άργησε ενάμισυ μήνα γιατί δεν είδα εγκαίρως το σχόλιό σου.

Τέλειο!ειλικρινέστατο.Προτιμώ το μουνί του κ.Καψάλη σε ποίημα από το ¨μουνόπανο¨του Γιώργου Κοροπούλη σε SMS.

Mαρία, τα Παραρτουάγουδα αγαπούν πολύ και Γιώργο Κοροπούλη:

-περίμενα, δεν είχα ακόμα μετανιώσει

-που δεν ξημέρωνε ποτέ κι εγώ φοβόμουν
-κι όλο σε πρόσεχα και σε περιποιόμουν
........
........
-Έτσι περάσανε τα χρόνια, έπαιξα κι έχασα
-Σιγά σιγά, δεν σ' αγαπούσα πια, το ξέχασα...

Kαλά έκανε και την ξέχασε,αρκεί να μην τη βρίζει.Ας είμαστε ευγνώμονες σ'αυτούς που μας παρηγορούν στο φόβο του θανάτου,αλλιώς γίνεται τρόμος για τον άλλον.Ακου μουνόπανο.Να του πείτε να γράψει κι ένα ποίημα για την ξεφτίλα.

υγ.οταν ο ένας παρηγοριέται κι ο άλλος τρώει φέσια τι γίνεται?Ας μας πει ο ποιητής που τόσο αγαπάτε το "θα σου σπάσω τα δόντια"και το ¨σε γαμούν οι εργάτες του μπαμπά"από ποια ποιητική φλέβα προκύπτει?Ποιος θα παρηγορήσει ποιον και για ποιό φόβο?Αντε τώρα,και διαβάστε και κανέναν ωριμότερο ποιητή.

υγ 2.Ούτε κι εγώ ήθελα να δω το DVD,σας το υπογράφω. Αρκει να μην με βλέπει κι αυτό.Τα παραπάνω, δεν γίνεται να λέγονται και να γράφονται δημοσίως. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.Γιατί ο έρωτας δεν μπορεί να είναι αυτές οι μαλακ'ιες.Η μιλάνε και οι δύο η κανένας.

Προσωπικώς, προτιμώ την παιδικότητα από την ωριμότητα. Εξάλλου ο Κοροπούλης δεν διεκδικεί εύσημα ωριμότητας:
έχεις κρατήσει το παιδί
που ήμουν, και το μεγαλώνεις
,
παραδέχεται.

Mαρία, είσαι πολύ θυμωμένη.

υ.γ.
Πάντως αν ο Κοροπούλης δεχόταν παραγγελίες δεν θα του ζητούσα να γράψει για την ξεφτίλα. Θα προτιμούσα να γράψει ένα ποίημα για μένα. :-)

Ευχαριστω που με ανέχτηκες.Πάντως τα παιδιά καμμιά φορά είναι οι χειρότεροι φασίστες.Οι ανύπαρκτοι εργάτες του μπαμπά μου είναι έξαλλοι.Ο ποιητης, όμως,εκτός από ποιητής,είναι και δημόσιος σχολιαστής.Και μάλιστα άκρως ηθικολογικός.Εκεί ολίγα εύσημα ωριμότητας δεν θα έβλαπταν.Καθώς και κοινωνικής ειλικρίνειας,ειδικά μετά τα δεκεμβριανά.

Επίσης ,και δε θα με ξαναδείτε,πείτε του όταν το θυμηθεί να ζητήσει και κανένα συγνώμη.Οταν κάποιος σου εύχεται να πεθάνεις,όταν του είπες ότι κάποιος φίλος σου σκοτώθηκε,σου διευκρίνησε όμως όχι με τον ίδιο τρόπο, που βρισκόμαστε?στον χώρο της παιδικότητας ή της τρέλας?Αν δεν ήθελε να μου γράψει ποίημα,ας κρατούσε το στόμα του κλειστό.Η παρηγοριά του πούτσου του το μόνο που ζητήσαμε,ρωτήστε τον τι ζήτησε ο ίδιος.Κλείνω,και συγνώμην.Αφορμή ένα ¨μουνί¨.

Είδα να γράφεις τα ίδια και στο μπλογκ του Ανθρώπου Χωρίς Ιδιότητες. Πρέπει να αντιλαμβάνεσαι πως όσα αναφέρεις - φανταστικά ή και πραγματικά, ακόμα, - εκθέτουν εσένα, και όχι τον Γιώργο Κοροπούλη.

Και αν ποτέ τύχει να τον συναντήσω, το μόνο που θα μπορέσω να του ζητήσω είναι να μου υπογράψει τα βιβλία του.

Κατά τα άλλα, δεν ενοχλείς ούτε χρειάζεται να ευχαριστείς για την φιλοξενία ή την "ανοχή" μας. Τα σχόλια σ' αυτό το ποστ είναι ανοικτά.

Ευχομαι στον οποιονδήποτε που στριμωχτεί από τον ¨"αέρα" κάποιου, με τέτοιο τρόπο, να τη βγάλει καθαρή.

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

Και επειδή απεχθάνομαι την ανωνυμία,όνομάζομαι Κυβέλη Ζαχαρίου,εξέθεσα εαυτόν σε 2 μπλογκ,δεν έχω στήλη σε εφημερίδα,και ένιωσα την ανάγκη να χτίσω κι εγώ τις άμυνές μου,τόσο άτεχνα, στ΄αλήθεια.Λίγο το ταλέντο μου...Γειά σας.

Kυβέλη, αν τραβάει ο οργανισμός μας τα στριμώγματα, ας στριμωχνώμαστε από τα συναισθήματά μας και όχι από τον "αέρα" οποιουδήποτε. Γιατί αν πρόκειται μόνον για "αέρα", ή που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει ή που θα αποδειχθεί κοπανιστός.

Και δεν θα φταίει αυτός, έτσι γίνεται με τους αέρηδες – γι αυτό ας φροντίζουμε να αποκτούμε "βαρίδια". Αυτό είναι άμυνα.

Και, όχι, δεν το έκανες άτεχνα, η αλήθεια είναι πως αναρωτιέμαι αν πρόκεται για άσκηση γραφής και όχι για περιγραφή γεγονότων.

υ.γ.
Κυβέλη κατά το όνομα εσύ, kyveli κατά το μέηλ εγώ, μπορούμε, επομένως, να λογαριαζόμαστε για συνονόματες. Και αν συμβαίνει να είσαι η Κυβέλη Ζαχαρίου της εικαστικής τέχνης, εύχομαι να βγάζεις τον "θυμό" σου (με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης) στο έργο σου και να σημειώνεις επιτυχίες. Κι αυτό δεν είναι μόνον άμυνα, αλλά και γερή αντεπίθεση. Trust me.
:-)

Ηταν αυτή "η πρόσβαση σ΄έναν βαθύτατα αμοραλιστικό κόσμο"που με σόκαρε,σ΄έναν κόσμο που "εξασφαλίζεται αν παίξεις ταυτόχρονα", πάντα σε"νηφάλια μέθη",σ΄εκείνον "τον αναξιολόγητο κόσμο όπου τίποτα δεν αποκλείουμε ωσότου δούμε τι θα μας κάτσει".Ζητώ ,λοιπόν,συγνώμη από τον ΓΚ για την έκθεση και είμαι σίγουρη ότι "ως καλλιεργημένος άθεος"που είναι,και ποτέ σε κατάσταση μέθης,θα"συμμεριστεί τον φόβο μου για "το σκοτάδι που έπεσε".Θα κατανοήσει,είμαι σίγουρη,"την ανάγκη" μου,που είναι και των περισσότερων"να το "απωθήσω αναπαλαιώνοντας αφελώς(αλλά τόσο παρηγορητικά!)την εικόνα ενός ζώντος" ειδώλου,όχι ενός υβριστικού φαντάσματος,που "εκφυλίζει τον πανικό σε άλλοθι και εξωραιζει ως trash...τα σκουπίδια".Διότι "απ΄την Ορθοδοξία κρατάει",είμαι σίγουρη,"την ποίηση και την πνευματικότητα κι΄απ΄τον Διαφωτισμό τη διαύγεια και την παιδεία".Κι αν καμμιά φορά, παρ΄ελπίδα,"διαλύει με "έργα" τα "δωρεάν λόγια και τα νοήματα" με "κλεμμένες φόρμες", δεν πειράζει,γιατί,η "ετερόκλιτη αυτή σφαίρα" κινήθηκε,λόγω στιγμιαίας ζάλης,και χωρίς να "πατάει σταθερά", εκεί όπου η ντροπή" "έχει χάσει το νόημά της". Σόρυ.Τα απόσπάσματα από άρθρο του συγγραφέα στη Βιβλιοθήκη της"Ε".

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

««Rohas Diamantis: Μαρία ηρέμησε. ------ ----- ----- ----- ----- -----. Ξέχνα.»»


R.D., από το σχόλιό σου διέγραψα τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς.

Αλλά όπως διαπίστωσες κι εσύ, αυτά που αποδίδεις στον υβριζόμενο, δεν ματαίωσαν τις προσδοκίες της "Μαρίας". Ούτε ανέστειλαν τις επιδιώξεις της. Με αυτά τα "δεδομένα" δεν διεκδίκησε ό,τι διεκδίκησε;;;

Άρα, για την περίπτωση που αναφέρεστε σε γεγονότα (έστω και με μονομερή "μαρτυρία") οι εκ των υστέρων ύβρεις εκθέτουν μόνον εσάς. Αν πρόκειται για "αστείο", είναι, επιεικώς, κακόγουστο αφού αναφέρεστε σε υπαρκτό πρόσωπο, που σημειωτέον, συγκεντρώνει την εκτίμηση πολλών (μαζί και την δική μου) για το λογοτεχνικό έργο του.

Διεκδικώ το δικαίωμα να παρηγοριέμαι επί ίσοις όροις και να μην υβρίζομαι.Διεκδικώ το μερίδιο της αξιοπρέπειας που μου αναλογεί σε δημόσιους χώρους. Διεκδίκησα το δικαίωμα της σιωπής πολλές φορές,οι χαρακτηρισμοί του RD είναι εκτός θέματος.Ενας κόσμος,όμως,αδιάφορος στο δικό μου φόβο του θανάτου,έτσι, είναι εξ΄ορισμού υβριστικός.Λυπάμαι.

Και λίγη ποίηση,ως επιδόρπιο.
Μη ματαιοπονείτε
Με την ομορφιά μου εγώ
θα καταργήσω την έννοια των βιβλίων'

Θα επινοήσω τα νέα λουλούδια
και θα τα δρέψω από τα σπλάχνα μου
και θα στέψω βασιλιά στην κόχη των μηρών μου
το δημόσιο(!) ρόδο
απ΄αυτό θα πνεύσει ο άνεμος
της αληθινής αγνότητας
όπου λίγοι θα επιζήσουν άνθρωποι.

(Οδ.Ελύτης)
η κάθαρσις.Των λέξεων από τις λέξεις.Adieu.

Ας κλείσουμε λοιπόν με μια συμφωνία, ποιητική έστω, μιας και το θέμα εξαντλήθηκε και μας ...εξάντλησε :-)

: Μια ανάρτηση από άλλο μπλογκ για τα Αιδοία, όπου οι ποιητικές μας επιλογές συμπίπτουν. Κι αυτό αρκεί, νομίζω - "μην είμαστε και πλεονέκτες".

(κ.σ-μ)

Συμφωνώ.Ας προσέχουν οι αληθινοί πλεονέκτες στις λογοτεχνικές,εξαντλητικές τους επιδιώξεις.

"Και συν τω χρονω η
πλήξη επιτείνεται-
αν εξαιρέσεις τα ζευγάρια
που είναι δίγαμα".
Είναι και οι δύο δίγαμοι ή μόνο ο ένας?Αν είναι και οι δύο,αυτό είναι ο τέλειος γεωμετρικός τύπος.Αν είναι μόνο ο ένας,η πλήξη απαλύνεται,παρόλη τη στραβωμάρα του σχήματος.(Επειδή η κυρία μπλογκερ νόμιζε ότι πρόκειται περί απλού τριγώνου,που να ξέρει η θεραπαινις στίχων).Και πάλι ο ένας δίγαμος θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος,που ανοίγει νέους δρόμους.Οταν η νέα τεθλασμένη τον παρηγορεί για την κατά συνθήκη δυστυχία του,ενώ εκείνος παρηγορείται με άλλη τεθλασμένη που τον παρηγορεί για την τριγαμία,μετά και με άλλη,για τον απαρηγόρητο τετράγαμο,δημιουργειται σχήμα απειροτερατόμορφο,πουσαι ρε Ευκλείδη.Οταν όμως οι 2 αποσύρονται,τι καλύτερο φάρμακο για την πλήξη? Γιατί ο δίγαμος αρχίζει να αντιδρά σαν απατημένος μονόγαμος? Γιατί οι τεθλασμένες προορίζονται σε ρόλο πεπατημένο, δρόμο περπατημένο?Κάπου χωλαίνει αυτή η γεωμετρία,μήπως ο δημιουργός της να ανασυντάξει τα πιόνια του,μην αφήνοντάς τα έκθετα στο τραύμα τους,αφηνιασμένα,ο Δημιουργός?

Eγώ, πάλι, υποβάλλω Το Πέμπτο Αίτημα:

Kυρίες και Κύριοι! Μια ερωτική ιστορία
ποικίλλει επί σκηνής, εφόσον του πειράματος
οι όροι αλλάζουν... Μα η κρυφή γεωμετρία
της Ζήλειας είναι η ουσία του θεάματος
κι η ολοφάνερη πλοκή μηδαμινή
σαν να σηκώνονται μες στο ποτήρι κύματα,
γιατί προκύπτει, στην επίπεδη σκηνή,
από τα ίδια πάντα Τέσσερα Αιτήματα..."


Fin' amor, Μαρία, fin' amor! Το είπε ο Κοροπούλης - δεν το είπε;


Όσο για τα δίγαμα, εννοείται, ότι προτιμώ Διονύση Καψάλη. Αυτή η καταχώρηση, άλλωστε, είναι δική του:

Δίγαμα

‘Ξεφεύγει’, ‘περισσεύει’, ατελής η ρίμα:
λείπει το γάμα, γράμμα της αλληγορίας’
γεμάτο απόβλητα κρυφής βιολογίας
ξεφεύγει, περισσεύει, κλείνεται στο ρήμα

γάμος, στο ρήγμα που ρυθμίζει τη ζωή μου,
μέρος του λόγου που αποσκίρτησε και πρώτο
λάθος, μέρος του λόγου που πονώ, γαμώτο,
γάμα που πέπληγμαι και δίγαμα, μικρή μου

Σπαραxτικό υπόλοιπο θανάτου ο γάμος,
γάμα και δίγαμα, το F, το αρxικό σου
(τi εύκολα που ομοιοκαταληκτεί το ‘άμμος),

και του φωτός το ευ, κλεισμένο στο ντουλάπι,
όπως φωτογραφήθηκε στο πρόσωπο σου,
ξεφεύγει, περισσεύει, ατελής η αγάπη.



υ.γ.
Δεν έχω πρόβλημα να αλληλεπιδρώ όσα νικ κι αν αλλάξει διαδικτυακός ή όσα ονόματα αλλάξει ένας κανονικός άνθρωπος.
(οι διαδικτυακοί δεν είμαστε και πολύ νορμάλ).

Η κυρία μπλόγκερ, πάντως, δίνει την πρέπουσα σημασία στα σχήματα.


.

νομίζετε ότι θα έγραφα σ΄ένα μπλογκ επειδή τελείωσε ένας έρωτας?Αυτό συμβαίνει πολλές φορές.Τα μουνόπανα, οι εργάτες του μπαμπά,οι απειλές και ο εκχυδαισμός,μόνο μία.Και μάλιστα από έναν ποιητή.Γι΄αυτό και έγραψα.Λάθος,γιατί έπεσα σε γκρούπι.Η σε υποστηρικτή της αξιοπρέπειας.Σωστό.Αλλά η αξιοπρέπεια έχει πάει περίπατο.Οι ακροβατισμοί έχουν τη χάρη τους,αλλά είναι και λίγο ¨ανήθικοι¨.Αν οι όροι της σχέσης είναι ποιητικοί,πάσο.Αν όμως όχι,και η βία είναι τυφλή,αν όλοι οι όροι τσαλαπατούνται,για να βγει κάποιος κερδισμένος,τότε αρχίζει η τρέλα.Εξ ου και έγραψα,παρασυρμένη,από ένα,κατά τη γνώμη μου,ελαφρώς αλαζονικό ποίημα.Εδώ αντιμετωπίσαμε χρονίως την περίπτωση το fin' amor να γίνεταιπρόβλημα δικό μου,ενώ είναι αρχικώς πρόβλημα του άλλου.Η και του άλλου.Ετσι λοιπόν,όταν υπάρχει τέλος έρωτα,ας πάψει και ο άλλος να ζητάει στήριξη.Η γεωμετρία...Αυτό είναι αισχρό.Θα μου πείτε,τι σας νοιάζει εσάς.Δεν σας νοιάζει,και το λάθος δικό μου.Κι αυτή είναι,μαζί με την στιχοπλοκή ή όπως αυτό λέγεται,η παγίδα.Φτάνει ο παγιδευμένος να απολογείται για το fin amor,ν απολογείται γενικώς,ενώ έχει απειληθεί.Ο καθένας ξέρει τις αμαρτίες του καλύτερα από τον καθένα.Κι επειδή δεν θέλω ούτε στίχους,ούτε βρισιές,θα πω απλά,ντροπή,ξανά και ξανά, για κάποιον που δεν ξέρει ούτε να χωρίζει,ούτε να τιμά.Τέλος έρωτα με περικεφαλαία!Μην τον ρωτήσετε,πόσες φορές επιστρέφει κανείς στους τελειωμένους του έρωτες και πόσο 2 στιχάκια τον βγάζουν λάδι.Τέλος,ελπίζω,της συζήτησης,που εγώ ξεκίνησα.

Υγ.Παρερμηνεύεται τελείως το ποίημα.Στο ¨θέαμα¨του έρωτα,η πλοκή ανύπαρκτη ,ζήλεια είναι ο πρωταγωνιστής? Α,νόμιζα ότι μετράνε τα αισθήματα και το πάθος.Είμαι σίγουρη ότι ο ποιητης δεν αναφέρεται στα μπλογκ.Απλώς,πιστεύω,ότι ο έρωτας είναι και λίγο,τι λίγο,θέαμα γι΄αυτόν.Πλήττει.Θρέφεται.Εις βάρος.Γι΄αυτό, λόγω συσσωρευμένης,ανομολόγητης ενοχής,η θεώρηση της κοινωνίας,ως κοινωνίας του θεάματος και μόνο,στη στήλη του και όχι στα ποιήματα,είναι πρόβλημα του ίδιου και όχι της κοινωνίας.Γίνεται μία προβολή εκεί,και μάλιστα με θυμό!Τόσο ανειλικρινές,θεέ μου.Αυτό που με εξοργίζει είναι η ανηθικότηα στον έρωτα ,(δεν βλέπετε εμένα?),και ταυτόχρονα η καταγγελία της ανηθικότητας των άλλων μέσα στον έρωτα κλπ.Επίσης,μπορείτε να σβήσετε το ένα ίδιο σχόλιο,γιατί πάτησα το κουμπί 2 φορές.Τέλος,μπορείτε να σβήσετε τα πάντα,για να μην εκτεθεί ο ποιητής που τον εξέθεσα και με εξέθεσε.

Πρώτη φορά γράφω σε μπλόγκ, συγχωρέστε με αν δεν ξέρω το πρωτόκολλο. Έτυχε να περάσω από δω και ν’ «ακούσω» την κουβέντα και αν μπήκα στον πειρασμό να πώ δυο λόγια ήταν γιατί αφορά κάτι ακριβό για μένα. Η ζωή μου ευλογήθηκε με πολλούς τρόπους από την ποίηση του Γ. Κοροπούλη, από τη δική του κριτική γνώρισα και το Δ. Καψάλη, αυτό το είδος της ρυθμικής αγωγής που σε διασώζει από τη βασανιστική αιώρηση ανάμεσα στη μεταφορά και την κυριολεξία τη στιγμή που αναδύεται από τους αρμούς της μορφολογικής κατασκευής και σε κοιτάει στα μάτια κάτι τόσο ανυπεράσπιστο, τόσο χωρίς υπεκφυγές, που το αναγνωρίζεις αμέσως σαν το γυιό της δικής σου απώλειας, ή τη μητέρα των δικών σου μαχών. Πάνε πέντε χρόνια που (ακάλεστη, καμιά σχέση με το συνάφι) επισκέπτομαι τόσο συχνά αυτή την ποίηση που είναι πια το σπίτι μου. Που προσπαθώ να ξεκλειδώσω αυτό το δοκιμιακό λόγο, σαν το παράθυρο που θα μπει ο δροσερός αέρας, το ανυποχώρητο αίτημα της ελευθερίας του πνεύματος, αίτημα μιας ζωής ολόκληρης, όχι κομματιασμένης, μιας ζωής όπου η εξειδίκευση (πέστε η έννοια για μια πιο βαθειά σχέση μ’ αυτό που αγαπάς) αρνείται να καταβάλλει τα λύτρα της αποξένωσης από τους χίλιους άλλους τρόπους που ο κόσμος μας καλεί να τον ζήσουμε. Οι λεπτομέρειες της κρεβατοκάμαρας μου φάνηκαν οδυνηρές, όχι πως δεν είχα ακούσει για τον «ανθρωποφαγικό» χώρο του διαδικτύου, με τις δικές του τεχνικές λυντσαρίσματος, αλλά γιατί το μάτι στην κλειδαρότρυπα όταν μιλάς για ποίηση, που σημαίνει για τον τόπο της πιο τρομακτικής έκθεσης, είναι σαν να κλέβεις εκκλησία: τόσο πιο ποταπό όσο είναι πιο εύκολο. Είμαστε μεγάλα παιδιά για να μην ξέρουμε πως και οι αγαπημένοι ποιητές έχουν τη δική τους ζωή, τις νίκες και τις ήττες τους, τους φίλους και τους (δίκαια;) εχθρούς τους. Όμως αυτή η ζωή, όντας το υλικό της τέχνης τους είναι και το υλικό της δικής μας ονειροπόλησης. Πώς να μην πάρω το λόγο να το υπερασπιστώ, ακόμα κι όταν κανείς δε χρειάζεται τη συνηγορία μου;

Δεν υπάρχει πρωτόκολλο Maria M., μόνον μια δεοντολογία που προσπαθούμε να τηρούμε, κι εσύ δεν φαίνεται να έχεις κανένα πρόβλημα με την τήρησή της.

Συμφωνώ με κάθε γραμμή του σχολίου σου.

Ευχαριστω τον Κο Κοροπούλη, που την ποίηση και τα ιδιωτικά του πάθη του διάβασα και άκουσα με σεβασμό, που με λυντσάρησε με όλους τους τρόπους πριν το κάνω κι εγώ,για τη δυνατότητα που μου πρόσφερε να διερευνήσω πτυχές του κακού.Αγνωστες πτυχές για μένα,θα υποστώ τις συνέπειες.Εύχομαι, με σεβασμό προς το μπλογκ, αλλά όχι προς τον ίδιο, να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του, με ανυποχώρητη δόση αληθινής, ποιητικής,ατόφιας κακίας.

Οσο για την πολύ βαριά κουβέντα της Μαρίας-δεκτή όμως,γιατί εγώ ξεκίνησα-για την κλοπή της εκκλησίας,έχω να πω..Εκκλησίες, γάμοι και στεφάνια,βαριά πράγματα για τα μεγάλα παιδιά, θα συμφωνήσω.Για να προσέχουμε λίγο όμως τις εκφράσεις,γιατί η εκκλησία συλήθηκε βιαίως,πρν πέσουμε με τα μούτρα στην ποίηση και την άγρια ηδονή.Και συλήθηκαν βιαίως όχι μία, αλλά πολλές άλλες εκκλησίες, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι το σώμα ή το χάδι μιας γυναίκας παρά εκκλησία.Και τι άλλο,παρά εκκλησία μπορεί να είναι ένα μυστικό ή μία συμφωνία που ευτελίζεται έτσι- όχι μία ,αλλά πολλές- στις ρούγες των εξαρχείων,δημοσίως.Και,βεβαίως,έχω τόση αυτοεκτίμηση,ώστε να θεωρώ το σώμα και την ψυχή μου εκκλησία, όπου, όταν κάποιος λάβει την άδεια να εισέλθει, καλά θα κάνει ν΄ανάψει κερί.Και βεβαίως έχω λυντσάρει, με την απόλυτη βεβαιότητα όμως ότι κάποιοι μιλούν για θρησκεία, όντας ανόσιοι και η ποίηση, η όποια ποίηση, δεν μπορεί να είναι το απόλυτο άλλοθι.Ζούμε εξάλλου σε χώρα ποιητών, σε τι κοινωνία όμως ζούμε?Και, εν τέλει,μία συγνώμη εκπεφρασμένη τόσους μήνες θα είχε σώσει την κατάσταση.Τόσα λόγια, τόσα ποιήματα, τόση κοινωνική κριτική και δημόσια χολή, κύριε ποιητή, και δεν είχατε το θάρρος και την ευαισθησία να την εκστομίσετε,εσείς ή οι ηδονιστές φίλοι σας?Τόση μικροψυχία μπροστά στην απώλεια του θρόνου?Τι να τα κάνω τα λογάκια σας, που λέει και ο ...ποιητής. Οσο για τις αληθινές εκκλησίες, όταν μπαίνουμε μέσα σκύβουμε το κεφάλι, με το στόμα καιτη γλώσσα κλειστά και ακίνητα.

Και κάτι ακόμα, κι αν ξαναγράψω,να μου κοπεί το χέρι.Φίλε, Γιώργο, ξέρεις ότι τα χρόνια εκείνα το όνομά σου κρατήθηκε στο σκοτάδι εκ μέρους μου?Ακριβώς επειδή έχεις ένα ονοματάκι?Ξέρεις ίσως πόσο εχέμυθη υπήρξα?Μέχρι να με πεις μαλάκα δημοσίως.Λοιπόν,τρώω τώρα μαχαιριές από άσχετους που σε υπερασπίζονται, κρίνομαι(ορθώς)για όσα έγραψα, για να τα διαβάσουν λίγοι,κι εσύ δικαιούσαι να πληγώνεις με τέτοια αναλγησία στρατιές ανθρώπων δημοσίως.Για διασκέδαση.

Μα ποιό μάτι της κλειδαρότρυπας?Εγώ ήμουν μέσα.Ποια μη διασπασμένη ζωή?Μα τι μπούρδες!Η εξειδίκευση?Τι σχέση έχει αυτό με την κατινιά μου?Αχα,χα.Οσο "για τον γυιο της δικής σου απώλειας και τη μητέρα των δικών σου μαχών", μα τι στόμφος στην υπηρεσία της ποίησης!Ενα γαμήσι περιγράφει ο Καψάλης,όσο για τον ποιητή υπό προστασία, θάχει πέσει κάτω από τα γέλια.Οσο για μένα,τον ξεφώνισα καιτο φχαριστήθηκα, όπως δεν μπορούν άλλοι, του συναφιού, γιατί φοβούνται τις συνέπειες.

Μα ποιό μάτι της κλειδαρότρυπας?Εγώ ήμουν μέσα.Ποια μη διασπασμένη ζωή?Μα τι μπούρδες!Η εξειδίκευση?Τι σχέση έχει αυτό με την κατινιά μου?Αχα,χα.Οσο "για τον γυιο της δικής σου απώλειας και τη μητέρα των δικών σου μαχών", μα τι στόμφος στην υπηρεσία της ποίησης!Ενα γαμήσι περιγράφει ο Καψάλης,όσο για τον ποιητή υπό προστασία, θάχει πέσει κάτω από τα γέλια.Οσο για μένα,τον ξεφώνισα καιτο φχαριστήθηκα, όπως δεν μπορούν άλλοι, του συναφιού, γιατί φοβούνται τις συνέπειες.

Οπως όταν στα τελευταία της νιότης σου αγαπήσεις,("όταν περνάς κρίση κλιμακτηρίου"), γυναίκα που έμεινε όμορφη ("όταν ξέμεινες από γκόμενο ή παίρνεις ναρκωτικά ξανά μετά από καιρό")κι όλο φοβάσαι("ποιός είναι αυτός ο μαλάκας που είναι μαζί σου"), καθώς την κράτησες γυμνή το μεσημέρι ("ναι ρε μουνόπανο,λέω ψέματα σε όλες για να γαμάω")τη μνήμη που ξυπνά στην αγκαλιά σου ("όταν σε γαμούν νομίζεις ότι σε γαμούν οι εργάτες του μπαμπά")φοβάσαι το φιλί μη σε προδώσει("παλιόμουνο, θα σου σπάσω τα δόντια")σ'άλλα κρεβάτια περασμένα τώρα ("μουνόπανο, κατίνα")που ωστόσο θα μπορούσαν να στοιχειώσουν (μπα!"γίνεσαι υστερική")τόσο εύκολα τόσο εύκολα ("είσαι ψυχοπαθής, κάτι σου έκαναν οι γονείς σου, και δεν θα απολογηθώ για τίποτα"), και ν΄αναστήσουν ("θάρθω να σε κλείσω σπίτι σου και δεν θα μπορείς να βγεις έξω")είδωλα στον καθρέφτη("είσαι μία εκδοχή θηλυκού μαλάκα"), σώματα που ήταν μια φορά("κάνεις σε όλους τα ίδια,σε έδερναν οι φίλοι σου")την ηδονή τους("εύχομαι να πεθάνεις"). ΓΚ,πέρυσι τέτοια εποχή.Εσύ έβαλες μαύρη σελίδα,εγώ τι πρέπει να βάλω?

Πολλά απ αυτά στο κινητό,από το μπαρ, πίνοντας, με φίλους ή με φίλη, οι οποίοι αγνοούν αυτό που συμβαίνει στη φωτεινή οθόνη.Ετσι,αυτή η βία πάνω σ΄έναν άνθρωπο που αγκάλιαζες και σε νευρίαζε.Μετά, μια γουλιά ουίσκι...Τίποτα το ιδιαίτερο.Μια άσκηση βίας,ηλεκτρονικά,αργά το βράδυ.Μπορεί και μια σύντοφος εκεί κοντά..μπορεί κι εγώ..κάποια άλλη φορά.Και η φωτεινή οθόνη πάλι ανάβει, κάποιος άλλος, ένας άλλος σπαραγμός,δίπλα.Ηλεκτρονική δημοκρατία,ερωτική ελευθερία, διακριτική τρομοκρατία.Πώς φτάνει κανείς,αλήθεια,να κράζει κάποιον στο διαδίκτυο και γιατί?Ταυτόχρονα,πολλοί φίλοι,επώνυμοι, γράφουν υπέροχα άρθρα για τον ηλεκτρονικό έλεγχο, την προάσπιση των προσωπικών δεδομένων...Μικρά εγκλήματα,θα μου πείτε.Η οθόνη αναβοσβήνει και όλα διαγράφονται μ΄ένα delete.Cut

Και επειδή, όπως ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, έχω πέσει πολύ χαμηλά, πού θα πάει, θα βρω τη δύναμη να ξανασηκωθώ. Θα μπω πάλι στον ίσιο δρόμο.Η ποίηση έχει και το αντίθετό της, την κτηνωδία.Πολλές φορές, κιόλας, τη συντροφεύει.Στην προκειμένη περίπτωση λίγο μ΄ενδιαφέρει η ποίηση, περισσότερο μ΄ενδιαφέρει ο εαυτός μου.Αρκετά σας απασχόλησα.Παρατώντας σας στη μοίρα σας, να ευχαριστήσω από καρδιάς, σαν να επρόκειτο για τελετή απονομής των όσκαρ,ανθρώπους, που τα τελευταία χρόνια μ΄εκαναν να νιώσω ότι περιβάλλομαι από καλούς φίλους,φίλους με τους οποίους μεγάλωσα, με τους οποίους διάβασα τα ίδια βιβλία και είδα τις ίδιες ταινίες.Φίλους που με ρεζίλεψαν και με εξευτέλισαν περισσότερο από οποιαδήποτε έκθεση σε μπλογκ, αληθινά συγκινητικούς συντρόφους που φρόντισαν να πετούν τον καπνό του τσιγάρου τους πάνω μου, στέλνοντάς με στα εξωτερικά του Σωτηρία.Φίλους, που στη συνέχεια αμφισβήτησαν ότι η υπέροχη, ευφυής, βιονική τους φίλη άρχισε να πάσχει από άσθμα,άρχισε κι αυτή να μεγαλώνει, λίγο, χάνοντας κάτι από την απόλυτη,νεανική ενέργεια.Αλλά αυτά δεν συγχωρούνται σε μια χώρα σαν κι αυτή, την χώρα των ποιητών και της ελευθερίας.Το άσθμα μου έπρεπε, όφειλε να είναι ψυχολογικό,έτσι, για να μην κλονιστούν οι ζαχαρένιες της παρέας.Και ίσως, κατά βάθος,για να βγει μια καλά κρυμμένη κακία,απέναντι στον υγιή που ξαφνικά κλονίζεται και κλονίζει και τη δική μας, απόλυτη καλοπέραση.Την τόσο "ποιητική".Ο φίλος μου ο ποιητής, πρώτος απ΄όλους το ονόμασε υστερία,ταπεινώνοντάς με μια κουβέντα τόσο,που ούτε κι ο ίδιος δεν μπορούσε να το φανταστεί, μέσα στην καλοπέρασή του.Ας είναι.Δεν ήταν ο μόνος.Ποιητές πολλοί και καλλιτέχνες ξεσηκώθηκαν τελευταία για το τσιγάρο.Κι ενώ ήμουν μαζί τους, άρχισα να είμαι χωριστά.Χωρίς απολύτως κανέναν λόγο εκτός από το γεγονός ότι δεν άντεχα.Οχι ιδεολογικά,αλλά σωματικά.Καιόχι μόνον αυτό.Δεν άντεχα την πλήρη αδιαφορία, ενώ απολάμβανα την παρέα τους, την αδιανόητη ψυχρότητα που εξέπεμπε η απολύτως ιδεολογικοποιημένη τους άποψη, κι έτσι τους παράτησα περήφανα, κατ΄ουσίαν όμως ταπεινωμένη.Οφείλω πολλά για αυτή τη μεγάλη ευτυχία στον γνωστό ζωγράφο Μάριο Σπηλιόπουλο, την οικογένεια Τσακνιά, που γνωρίζω από παιδί, και φυσικά στον Γ.Κοροπούλη.Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τις στιγμές αληθινού ψυχικού πόνου που προσφέρατε, και σας εύχομαι καλή τύχη.

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=199231

Δημοσίευση σχολίου

artois Image Hosted by ImageShack.us
"artois" - ράτσα ενός κυνηγετικού, χαριτωμένου σκύλου - είναι η συλλογική περσόνα κάποιων ανθρώπων, που συναντήθηκαν στο διαδίκτυο και διαπίστωσαν ότι πάσχουν από την ίδια "ασθένεια": είναι αλλεργικοί στους πάσης φύσεως "δηθενατζήδες". Τέρμα τα ντεμέκ είτε πρόκειται για δήθεν πολιτικούς σωτήρες, δήθεν δημοσιογράφους, δήθεν σκεπτόμενους, δήθεν αριστερούς, δήθεν ανιδιοτελείς, δήθεν σοβαρούς, δήθεν προοδευτικούς... Aπό τις 13.12.2010, νέο μέλος: artois 4, o λαϊκιστής. Aπό 11/11/11 νέος μεταβατικός αρθΡογράφος ο "Αρτουά ο παλιός" - με συγκεκριμένη διάρκεια, μέχρι 12/12/12 που θα "συνοδεύσει" τον μάταιο κόσμο στο τέλος του [επιτέλους!]

. .

Θεματα

  • ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
  • ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ
  • On AIDS
  • ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ και ΜΝΗΜΗΣ
  • TO MIKΡΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΟΒSERVER
  • ΤA ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ
  • ΤΣΙΓΑΡΑ ΤΕΛΟΣ!

    . .

    Aλλα

  • ΠΛΑΣΤΟΠΡΟΣΩΠΙΑ ΜΕΣΩ ΨΕΥΔΟΪΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
  • ΣΑΣ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ
  • ΠΑΡΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ
  • O ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ
  • H MAΡΙΑΝΝΑ ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ
  • H AΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ
  • ΓΙΑ ΕΝΑ ΦΙΛΟΤΙΜΟ
  • ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΕΣΒΥΩΠΙΑ
  • ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΥΛΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ
  • . .

    o artois o 4oς προτεινει (boo to alternative douchebags!)

  • MΠPAΦ : Mikeius vs. Alt-Bags (part 1)
  • MΠPAΦ : Mikeius vs. Alt-Bags (part 2)
  • MΠPAΦ : Mikeius vs. Alt-Bags (part 3)
  • LINKS:

    EKΔΟΤΙΚΑ ΝΕΑ: Απο 1ης Μαρτιου, η νεα υπερπολυτελης εκδοση της "Αυτομπλογκο- γραφιας μου". Δερματοδετη με 5 υπεροχα αυθεντικα σβαροφσκι στη θεση των ομικρον. ......... κλικ εδω για περισσότερα

    ........Image Hosted by ImageShack.us

    -

    ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΧΡΕΙΟ: _____ MIA ΦΙΛΟΔΟΞΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΟΒSERVER

    Για τις δυσκολες ωρες σας: TA ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΑ ακομα μια φιλοδοξη προσπαθεια του Οbserver

    Powered by Blogger
    and Blogger Templates
    Image and video hosting by TinyPic