Τα παρAΡΤΟΥΑγουδα (πρώην OBSERVER)

* Από το http://www.valentine.gr/anthoiamata_gr.htm. Άρθρο της κυρίας Μαρίνας Αγγελή, προσαρμοσμένο στα "καθ'ημάς"

* Από το http://www.valentine.gr/anthoiamata_gr.htm. Άρθρο της κυρίας Μαρίνας Αγγελή, προσαρμοσμένο στα "καθ'ημάς"

Η ερώτησις δεν είναι ρητορική και η απάντηση είναι θέμα κρίσεως των αναγνωστών περί των καμωμάτων και των ακκισμών των ανασφαλών και δύστυχων ""αξιόλογων"".

Ο Οbserver, τους εύχεται μέσα στο 2007 να βρουν την σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που τους λείπει και να αγαπήσουν τον εαυτό τους γι αυτό που είναι και όχι γι αυτό που θέλουν να νομίζουν οι άλλοι πως είναι.

Ο Οbserver δεν προσυπογράφει το "σαν λούστρος", καθότι οι λούστροι που θυμάται ήσαν ευγενέστατοι. Προτείνει την αντικατάσταση της έκφρασης με την δόκιμη, πλέον, "βρίζει σαν Νονς ".

Mε την ευκαιρία της αναφοράς του desiderius στην Oμο-ερωτική Ανθολογία "Η ΕΛΞΗ ΤΩΝ ΟΜΩΝΥΜΩΝ", (βλ. προηγούμενο ποστ) ο Οbserver αντιγράφει και σας προσφέρει, ως πρωτοχρονιάτικο δώρο, ένα "σχετικό" με το ποστ εξαιρετικό (και σπαρακτικό) ποίημα, από το κεφάλαιο "Η αναζήτηση του έρωτα":

To γεύμα

Τι ομορφιά και κείνη δίπλα στο ποτάμι!
Mε τον αγέραστο πλάτανο τ’ άσπρο
τραπεζομάντιλο και τους μεζέδες!
Είχε λυθεί η γλώσσα σου απ’ το κρασί:
μιλούσες, γέλαγες χειρονομούσες.
Γυαλίζανε τα μάτια σου σαν άστρα
μια τόλμη θεία ζωντάνευε τα λόγια σου.
Είχαμε φθάσει στο ζενίθ...

Και τότε ήτανε που θάρρεψα (για μια
στιγμή μονάχα – μα που θάρρεψα!)
πως θα μπορούσαμε να σπάσουμε το τείχος
κι εκεί μέσα στον ανθισμένο Απρίλη
κάτω απ’ το βλέμμα των φαντάρων και των
ζευγαριών (θε μου πώς θάρρεψα!)
ν’ αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε:
τόσο παθητικά και τόσο ολόκληρα
που ν’ απομείνουν όλοι άλαλοι απ’ το φόβο...

Σου έκαμα την πρόταση και γέλασα.
Συμφώνησες και γέλασες το ίδιο.
Κ’ ήταν μέσα στο γέλιο μας το τείχος
τόσο πραγματικό και τόσο ακέραιο
όσο πραγματικός ήταν κι ο πλάτανος
και το ποτάμι, και το απόγευμα.

Λουκάς Θεοδωρακόπουλος

...κι αυτό είναι ένα αληθινό gay "γεύμα", Αθήναιε. "Πραγματικό και ακέραιο".

Γι αυτό, πριν βιαστείς να κυριολεκτήσεις πάνω στα "μαγειρικά" ποστς του ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ, θα έπρεπε να αφήσεις για λίγο τις κατσαρόλες και τις κουτάλες και να ξεκουραστείς με λίγη λογοτεχνία.

.

Β & Β, σύντομα και στα δικά σας!

Pero mira cómo beben
los peces en el río.
Pero mira cómo beben
por ver a Dios nacido.
Beben y beben
y vuelven a beber
Los peces en el río
por ver a Dios nacer.

La Virgen se está peinando
entre cortina y cortina.
Los cabellos son de oro
y el peine de plata fina.

La Virgen se está lavando
y los tiende en el romero,
los anjelitos cantando,
y el romero floreciendo.

La Virgen se está lavando
con un poco de jabón.
Se le han picado las manos,
manos de mi corazón.

(η εκτέλεση που ακούτε είναι από το πολύ καλό cd "Celebration of Christmas με τους Placido Domingo, Νatalie Cole και Jose Carreras)

Σκοτάδι καί αναμονή. Μές στό σκοτάδι βάζεις μιά πρίζα καί τό πρόσωπό σου φωτίζεται από χρώματα καί μιά μικρή μουσική. Παίρνεις θέση καί πιάνεις τό μοχλό, σκύβω από πάνω σου καί περιμένω. Η μουσική τελειώνει καί νά! Ή ξέφρενη πορεία αρχικά ό οδηφάγος ΡACKMAN εξορμά στήν όθόνη κι ανοίγει δρόμο μέ τό πριονάτο στόμα του ταχύτατος προχωρά ροκανίζοντας μονοπάτια από βόλους αποφεύγει έντεχνα τίς κακοτοπιές καί προχωρά γιά νέες αδάγκωτες περιοχές ολόγιωμες Σειρήνες επιχειρούν νά τόν ανακόψουν μά μέ αναπάντεχους ελιγμούς τίς αποφεύγει, οι στροφές του γίνονται τόσο πολυμήχανες πού οι Σειρήνες χάνουν εντελώς τήν ψυχραιμία τους χάνουν τό χρώμα τους γίνονται μπλέ καί μέχρι νά επανέλθουν ο ΡACΚMAN γεμίζει τήν κοιλιά του μέ τά λαμπερά τους εντόσθια. Στό διάλειμμα πηγαίνει σπίτι του νά παίξει ηλεκτρονικά νταχτιρντί μέ τά παιδιά του. Εσύ παίρνεις μιά ανάσα καί ή ουρίτσα απ' τά μαλλιά σου ανεβοκατεβαίνει δυό πόντους στήν πλάτη σου. «Ζόρικο πλάσμα ό PACKMAN» σού προτείνω. Μέ ενα ενθουσιώδες τίναγμα αποστρέφεσαι τό φωτεινό σου όστρακο καί μέ λούζεις μέ τό γέλιο σου. «Ε, αυτό δέ μού τό έχουν ξαναπεί ποτέ... ».

Τό παιχνίδι τελείωσε, τό αποσυνδέεις καί μένουμε πάλι στό σκοτάδι. Όρθιοι ανάμεσα σέ δυό σειρές από παιχνίδια πού αραγμένα, περιμένουν τήν εύνοιά σου. Η εύνοιά σου είναι σέ μένα, τώρα, πού είμαστε μόνοι μας καί κινούμαστε στό σκοτάδι. Δυό ασταθή βήματα, τό χέρι σου στή μέση μου, οπισθοχώρηση, κολλάς δυό καρέκλες δίπλα-δίπλα. Η πρίζα μάς παραδίνει σ' ενα ήλιόλουστο GRAND PRIX, τό χέρι μου ακουμπάει στό μηρό σου καί ξεκινάμε. Είσαι ριψοκίνδυνος μά κι εγώ είμαι ο ιδανικός συνοδηγός. Στίς επικίνδυνες στροφές σφίγγω τό πόδι σου χωρίς νά βγάζω άχνα. Τρείς φορές τσουγκρίζουμε καί παίρνουμε φωτιά, μά πρίν προλάβουμε νά πεθάνουμε μαζί, έχουμε φύγει μπροστά ανέγγιχτοι απ' τήν καταστροφή. Τερματίζουμε έβδομοι καί η συγκίνησή μας καταγράφεται ψηφιακά στήν οθόνη.

Τότε ανοίγεις τό ψυγείο καί η μουσική ξεχύνεται. Γεμίζεις τά ποτήρια θρυμματισμένο πάγο καί νερό κι εγώ ξέρω πώς γιά κάτι μέ προετοιμάζεις. Μαζεύεις τίς καρέκλες καί φτιάνεις ένα κρεββάτι καθώς ο ανεμιστήρας ξυπνά καί αεροβατεί. Τέρμα τά παιχνίδια. Απλώνεις τό χέρι καί μέ προσκαλείς. Μέ παρασέρνεις. Απ' τήν κορφή ως τά νύχια σέ πιστεύω, μέχρι πού τό απάνω γίνεται κάτω, μέχρι πού τό τράνταγμα μάς αφήνει στή σιωπή.

Φιλιωμένοι ανασηκωνόμαστε καί αλλάζουμε τούς ρυθμούς μέ τό τσιγάρο. Η μουσική γίνεται αστεία της εποχής, ο ανεμιστήρας μάς ψυχαγωγεί, τώρα ψιθυρίζουμε ο ένας στόν άλλο γιά ταινίες, ταξίδια, όνειρα. Πρίν τό ξημέρωμα βάζω ξανά τά λουστρίνια μου, επιβλέπω τή μικρή δαγκωματιά πού σού άφησα, ανοίγεις τό τζάμι κι αποχαιρετιόμαστε.

Ακόμη μές στ' όνειρο τά βήματά μου παίρνουν τούς κοιμισμένους δρόμους. Γυρνάω στόν ύπνο καί μέσα στήν τόση όμορφιά ένα ρυάκι ακολουθεί τά λαμπερά μου βήματα. Τό προάστειό μας, καθώς περπατώ, κοιμάται τόν πιό γλυκό ύπνο, μ' ένα μικρό μονοπάτι σάλιο στό μαξιλάρι του.

Αλέξης Μπίστικας: PACKMAN '83



Oδός Πανός - τ.78, Μάρτιος 1995

Παροράματα: Στην λεζάντα των δύο πρώτων εικόνων διάβαζε: από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης του Εθνικού "To γάλα", αντί ποστς από την δεύτερη περίοδο του L.C.H.



,

... ΚΑΙ ομοφυλόφιλη;

Μόνο αυτό δεν μας είπες ακόμα. Θα το περιμένουμε στο επόμενο αφιέρωμά σου στους πωλητές.

Μην το ξεχάσεις!

.

.

Γράψαμε ότι τα κείμενα που σερβίρονται με επικάλυψη "γραφής" και "έκφρασης" παρασύρουν τους βιαστικούς και ανεπαρκείς αναγνώστες σε βιαστικές κρίσεις.

Ένα βοηθητικό κείμενο ώστε να διακρίνετε τις κρυμμένες έννοιες, όταν διαβάζετε ένα ποστ (και όχι μόνον), αποτελεί η σημερινή καταχώρηση του Γιώργου Μίχου.

Γράφει:

• Που αλλού θα μπορούσε να συνυπογράφει ρατσιστικά κείμενα και μετά να κάνει το θεωρητικό της κρίσης αφ' υψηλού;




• Που αλλού θα μπορούσε να βρει την ανομικότητα που του είναι αναγκαία για να ισορροπήσει την αυνανιστική του σχέση με τις λέξεις και τα οράματα μεγαλομανίας που του υπαγορεύει η ανωριμότητά του;

= = = = = = =

Ένα όραμα μεγαλομανίας είναι μια "σιωπηλή ταμίας σούπερ μάρκετ, ντυμένη μάνγκο, που επεξεργάζεται τη γνώση" που μόλις της προσέφερε ένας πελάτης:

Υπό άλλες συνθήκες η ταμίας θα παρέμενε σιωπηλή καθώς θα επεξεργαζόταν μια γνώση που μόλις έλαβε

raresteak Says: December 6th, 2006 at 4:31 pm :Η ταμίας είναι κι αυτή μάνγκο.

Κύριε Ροθ, όσα αναφέρατε περί βλακείας τα κατανόησα απολύτως, ειδικά μετά την παρέμβαση της πολυγραφότατης Ροδιάς όπως την κατέθεσε στα σχόλια του σχετικού σεμιναρίου σας. Δεν κατάλαβα, όμως, πώς καταδεικνύεται ο ρατσισμός μέσα σε αυτό το ποστ του raresteak. Θα θέλατε να μου απαντήσετε ουρλιάζοντας ψιθυριστά;

Αναγνωρίζοντας την ανεπάρκειά μου στην σωστή ανάγνωση κειμένων, θα με βοηθούσατε πολύ να κατανοήσω κάποιες έννοιες για τις οποίες, εγώ και άλλοι 24 linkbloggers, έχουμε πολύ περιορισμένη αντίληψη.

Με εκτίμηση

Κυδωνιά Τρικλοποδιά
μία αναγνωστικά ανεπαρκής linkblogger

= = = = = = =

Στο πλαίσιο των σεμιναρίων παστίς, και μετά την ανακοίνωση του Φίλιπ Ροθ ότι θα παραμείνει στη χώρα μας επειδή ενθουσιάστηκε με την φιλοξενία και την λαϊκή σοφία μας, ο Οbserver δέχθηκε πολλές έγγραφες ερωτήσεις τις οποίες και υπέβαλε προς απάντηση στον συγγραφέα. Στην ερώτηση της Κυδωνιάς Τρικλοποδιάς ο Φίλιπ Ροθ απαντά:

Αγαπητή κυρία Τρικλοποδιά,

Όπως πρέπει να έχετε διαβάσει στα περιοδικά διαφόρων Μορφωτικών Ιδρυμάτων (Κωστόπουλου, Λαμπράκη κ.λπ) οι φυλές δεν είναι αυτές που νομίζαμε μέχρι χθες (άντε προχθές). Κάθε ομάδα ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά είναι φυλή - (για περισσότερες λεπτομέρειες σας παραπέμπω στις εκδόσεις των παραπάνω ιδρυμάτων: κλακ, κλικ, free, mind free, νίτρο, βλίτο, κ.λπ.).

Οι υπέρβαροι, οι λιπόσαρκοι, οι ""αμόρφωτοι"" οι ""μορφωμένοι"", οι φαλακροί, οι μαλλιάδες, οι διοπτροφόροι, οι "ανοιχτομάτηδες", οι γιάπις, οι ταμίες, είναι φυλές που μεταξύ τους – και ανά δύο με την σειρά που τους αναφέρω - έχουν διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά. Και επειδή οι ρατσιστές αισθάνονται ότι η δική τους φυλή είναι ανώτερη στρέφονται, με διαφόρους τρόπους, εναντίον αυτών που νομίζουν ότι έχουν μικρότερη αξία λόγω αυτών των εξωτερικών χαρακτηριστικών. Οι "κορμάρες" κατά των υπέρβαρων, οι μαλλιάδες κατά των "γλόμπων", οι γυμνόφθαλμοι κατά των "γυαλάκηδων", οι (ταλαίπωροι) γιάπηδες κατά των εργατών και πάει λέγοντας. Όπως και οι "φορείς της γνώσης" στρέφονται κατά αυτών που έχουν (ή νομίζουν πως έχουν) λιγότερες.

Στην προκειμένη λοιπόν περίπτωση ο raresteak είναι ένα ακόμα ανατριχιαστικό παράδειγμα ρατσιστή.

Σε ό,τι αφορά στην αναγνωστική ανεπάρκειά σας, δεν πρέπει να ανησυχείτε, αφού άλλωστε έχετε την ικανότητα να την αναγνωρίζετε και την εντιμότητα να την ομολογείτε. Εκείνο που πρέπει να σας (και να μας) ανησυχεί σφόδρα, είναι το ότι αυτή η αδυναμία σας "αναδεικνύει" ως """αξιόλογα""" αναγνώσματα τέτοιου είδους βλαπτικά κείμενα.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας συμβουλεύσω να μην καταλογίζετε αναγνωστική ανεπάρκεια και στους υπόλοιπους 24 linkbloggers, διότι μπορεί να συντρέχουν άλλοι λόγοι που τους κάνουν να εγκρίνουν ένα τέτοιο κατάπτυστο ποστ που σερβίρεται με επικάλυψη εκφραστικής σοκολάτας ώστε να καλύπτεται η δυσοσμία των βασικών υλικών του. Speak for yourself, όπως λέμε εμείς εκεί. Μπορεί, π.χ., να τους ελκύει η οσμή του ιδρώτα του.

Ή να είναι ρατσιστές και οι ίδιοι, οπότε βρήκε ο ρατσιστής τη γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του όπως το λέτε εσείς εδώ.

Ή ακόμα, να μην έχουν πολύ περιορισμένη αντίληψη για τις έννοιες αλλά απλώς να έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Άλλωστε, όπως λένε, την ημέρα πολλοί εμίσησαν, τα μαύρα του μεσάνυχτα, ουδείς.

(η χρωματιστή Χαρούλα και ο γκριζόμαυρος Λέλος)

= = = = = = =

Ph.R: Για να επιτύχετε ένα pastiche de raresteak, δεν έχετε παρά να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση ενός βλακός (πολύ βλακός όμως) που όχι μόνον έχει απαντήσεις για όσα τον ερωτούν αλλά νομίζει ότι γνωρίζει και τις απαντήσεις που θα πιθανόν θα έδιναν κάποιοι άλλοι, την ώρα που τους εξηγούσε τι είναι μάνγκο, πεκάν και τσεριμόγια.

Για να εννοήσετε τον βαθμό της απαιτούμενης βλακείας θα σας παραθέσω ένα παράδειγμα, όπως τo αντιγράφω από τον τον ορυμαγδό μπούρδας, ταξικής προκατάληψης, μικροαστισμού και μικροπρέπειας, όπως πολύ εύστοχα χαρακτήρισε ο ΝewManifesto το βλακώδες αυτό ποστ.

Όλες οι απαντήσεις ή η αποφυγή τους συνοδεύονται με ένα ενδεχόμενο μειδίαμα εκ μέρους της ταμίας του ύφους: "είχατε και στο χωριό σου μάνγκο;"

Πάνω σ’ αυτήν την απάντηση που, ως γνήσιος βλαξ, έχετε δώσει για λογαριασμό τρίτων, φτιάχνετε και το υπόλοιπο σενάριο για να καταλήξετε σε κάτι που θέλετε να πείτε. Το οποίο, ενδεχομένως, αποτελεί μία σωστή παρατήρηση, (το "αδύνατον της επικοινωνίας" ή η "ποινικοποίηση της γνώσης" π.χ.) αλλά, λόγω της απύθμενης βλακείας σας, δεν είστε σε θέση να το σερβίρετε σε κατάλληλη συσκευασία - άλλωστε δεν κατέχετε ούτε κάν την γνώση ενός υπαλλήλου που τυλίγει πακέτα. H ίδια άπατη βλακεία σας, σας κάνει να νομίζετε ότι η γλωσσική σας επάρκεια αρκεί για να αποκρύψει όλα τα απεχθή χαρακτηριστικά σας. Η άγνοιά σας γύρω από τα βασικά μαθήματα έκθεσης ιδεών σας κάνει να αποκαλύπτετε αυτά που ματαίως προσπαθείτε να αποκρύψετε. Και με αυτή την άγνοια - που λόγω βλακείας καταλογίζετε πάντα στους άλλους και ποτέ στον εαυτό σας - βγαίνουν στη φόρα όλα αυτά που σημείωσε ο New Manifesto και ακόμα περισσότερα. Ένας βλαξ που, παρά τα έξοδα σπουδών του, δεν κατάφερε να απαλλαγεί από το εγγενές του αυτό ελάττωμα, θα κατέτασε έναν άλλο τέτοιον όμοιο βλάκα που απαντά ακόμα και σε (φανταστικές) ερωτήσεις τρίτων, προκειμένου να επιχειρηματολογίζει κατά μίας (φανταστικής) συμπεριφοράς, στις "πλειοψηφίες που καταβαραθρώνουν οριστικά τη σημαντικότερη γνώση: τη γνώση της άγνοιας", όπως έγραψε και ο/η raresteak.

Η ίδια άγνοια, ισχύει και για όσους προσλαμβάνουν ως θετικό ένα τέτοιο "ορυμαγδό ταξικής προκατάληψης, μικροαστισμού και μικροπρέπειας". Διότι και ο τρόπος που διαβάζουμε και προσλαμβάνουμε ένα κείμενο πάλι ζήτημα γνώσης είναι. Όταν έχουμε άγνοια, στεκόμαστε στο επιφανειακό της ανάγνωσης και δεν μπορούμε να συλλάβουμε ούτε καν τα κακοκρυμμένα μηνύματα τέτοιων κειμένων.

Aν δεν μπορείτε να μπείτε στην διανοητική κατάσταση και την ψυχολογία ενός βλακός, τότε για να γράψετε ένα παστίς ντε raresteak πρέπει να είστε:

*Η προϋπόθεση

Επειδή ο/η rare steak, "Δεν έχει καμία διάθεση να προστατεύσει την μικροαστική κουλτούρα που επιτάσσει την αδιάκριτη προστασία κάθε αγενούς και αλλοτριωμένου εργαζόμενου." και επειδή "Η προστασία της αλητείας τους ευνοεί μόνο τα αφεντικά τους που προσλαμβάνουν κακοπληρωμένα τσιράκια" , αναμένουμε με αγωνία το αφιέρωμα που μας υποσχέθηκε:

"Επιφυλάσσομαι για μελλοντικά post με πωλητές που σε σύρουν βίαια σε μια αγοραία ιδιωτική ηθική για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους. "

Μέχρι τότε, ελπίζουμε να έχει πάρει μερικά μαθήματα αγωγής -από όποιον μπορεί ή οφείλει να του τα δώσει - διότι χωρίς την γνώση αυτών των μαθημάτων δεν μπορεί να καλύψει την ανεπάρκειά του σε ζητήματα ρατσισμού:


-- "Η ταμίας είναι κι αυτή μάνγκο"
-- "η τσαχπινιά (συνήθως λαϊκή γυναίκα)"
-- "Ο τσαμπουκάς (συνήθως λαϊκός άνδρας)"
-- "η αυτοταπεινωτική κουλτούρα της φτώχιας"
-- "τα κακοπληρωμένα τσιράκια"

(για τα καλοπληρωμένα τσιράκια, προφανώς, δεν τρέφει καμμία απέχθεια - ίσως γιατί τα καλοπληρωμένα τσιράκια τρώνε μάνγκος για να μοιάσουν στα αφεντικά τους)

Αν δεν έχει κάποιον να του τα δώσει, ας αφήσει ήσυχους όσους είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν σκληρά, χωρίς διακοπή για να γράψουν, ενδιαμέσως, τις μπούρδες τους στο μπλογκ τους.

.

Ο Βίκτωρ Χάρα, συνελήφθη την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος του πινοσέτ και βασανίστηκε άγρια. (*)

Με σπασμένα χέρια συνέχισε να τραγουδάει.

Και μια μέρα, καθώς τραγουδούσε, τον γάζωσαν με σφαίρες οι στρατιώτες του δικτάτορα.



SOMOS CINCO MIL

Somos cinco mil aquí.
En esta pequeña parte de la ciudad.

Somos cinco mil.

¿Cuántos somos en total
en las ciudades y en todo el país?

Somos aquí diez mil manos
que siembran y hacen andar las fábricas.

¡Cuánta humanidad
con hambre, frío, pánico, dolor,
presión moral, terror y locura!

Seis de los nuestros se perdieron
en el espacio de las estrellas.

Un muerto, un golpeado como jamás creí
se podría golpear a un ser humano.

Los otros cuatro quisieron quitarse todos los temores,
uno saltando al vacío,
otro golpeándose la cabeza contra el muro,
pero todos con la mirada fija de la muerte.

¡Qué espanto causa el rostro del fascismo!

Llevan a cabo sus planes con precisión artera sin importarles nada.
La sangre para ellos son medallas.
La matanza es acto de heroísmo.

¿Es éste el mundo que creaste, Dios mío?
¿Para esto tus siete días de asombro y trabajo?

En estas cuatro murallas sólo existe un número que no progresa.
Que lentamente querrá la muerte.

Pero de pronto me golpea la consciencia
y veo esta marea sin latido
y veo el pulso de las máquinas
y los militares mostrando su rostro de matrona lleno de dulzura.

¿Y Méjico, Cuba, y el mundo?
¡Qué griten esta ignominia!

Somos diez mil manos que no producen.
¿Cuántos somos en toda la patria?

La sangre del Compañero Presidente
golpea más fuerte que bombas y metrallas.

Así golpeará nuestro puño nuevamente.
Canto, que mal me sales
cuando tengo que cantar espanto.

Espanto como el que vivo, como el que muero, espanto.

De verme entre tantos y tantos momentos del infinito
en que el silencio y el grito son las metas de este canto.

Lo que nunca vi, lo que he sentido y lo que siento
hará brotar el momento....

(η εικόνα και οι στίχοι είναι από το www.margencero.com)

Εδώ, ένα αφιέρωμα στον Victor Hara (στα ελληνικά)

.

.

Ετικέτες Επετειακά και Μνήμης

- ξεπλυθείτε στην απέραντη γαλάζια θάλασσα,

...ρίξτε μια ματιά στο ταβάνι που έχει πετάξει δυο φωτιές στον ουρανό,

...και βάλτε κι άλλο χρώμα στη ζωή σας.



Γιατί όλα είναι ουρανός και θάλασσα,

και χώμα.

...και μέχρι το χώμα, κάντε σπίτι σας τον κόσμο και όχι το vry pan monitor

= = = = = = =

O Observer, ένα μπλογκ με πάθος, πιστός στις εξαγγελίες του, συνεχίζει την προσφορά του στα γράμματα και τις τέχνες - ό,τι κάνουν δηλαδή όλοι οι "αξιόλογοι" μπλογκάδες - με το δεύτερο παστίς. Kι επειδή μετά το πρώτο του μάθημα Pastiche I - ALLU FUN MARX: Το καινούργιο πράγμα είν' άλλο πράγμα, δέχθηκε πολλές αιτήσεις εγγραφών, παρατείνει την προθεσμία υποβολής νέων μέχρι τα μαύρα μεσάνυχτα των μπλογκανθρώπων.

(και βέβαια το ποστ συνοδεύεται από μία μουσική, που υποθέτω, πως συγκαταλέγεται στα ακούσματα του Manifesto: Kυριακή, του Σταμάτη Κραουνάκη με την Κατερίνα Στανίση)

.