ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ: Εξερευνώ την ερωτική μου σύνδεση με τη ζωή
"...καθοριστικά η ποιότητα και το είδος της σεξουαλικής μου ζωής οδηγούσε τη δημιουργικότητά μoυ"
Toν Οκτώβριο του 2004 ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δίνει μία εκ βαθέων συνέντευξη στο 10%. Ο Οbserver δεν θυμάται καλύτερη και ουσιωδέστερη συνέντευξη στον ελληνικό τύπο. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιος μιλάει για τον εαυτό του και μέσω της διακριτικής προβολής του "Εγώ" του, ο αναγνώστης διακρίνει το "Εμείς", αυτό που φαίνεται πως είναι και η πρόθεση του καλλιτέχνη. Κάθε του απάντηση και κάθε του πρόταση ξεχωριστά, ειδικώς μετά τις ερωτήσεις της επικαιρότητας, και ανεξαρτήτως ενστάσεων ή αντιρρήσεων που τυχόν θα είχε κάποιος για ορισμένα σημεία, αποτελεί "τροφή για σκέψη" και όλη μαζί η συνέντευξη αποτελεί ένα συλλεκτικό κείμενο για μια μελλοντική Παγκόσμια Ανθολογία Συνεντεύξεων.
Είναι η εποχή αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, αμέσως μετά τον "προσωπικό" καλλιτεχνικό του θρίαμβο που τον επέβαλε και τον καθιέρωσε ως κορυφαίο δημιουργό και που ταξίδεψε την φήμη του σε όλο τον κόσμο. Ανθρωπος χωρίς συμπλέγματα και ανασφάλειες, χωρίς τάσεις υπεροψίας και χωρίς την αλαζονεία του "πετυχημένου", ο Παπαϊωάννου δεν αποδέχθηκε ποτέ τους επαίνους περί προσωπικής επιτυχίας. Το έργο του μαζί με την δημόσια εικόνα του ανδρός, είναι από αυτά τα πράγματα που σε κάνουν να ευελπιστείς ότι "υπάρχει μέλλον". Με την ανυπόκριτη σεμνότητα που χαρακτηρίζει τους ολοκληρωμένους και ευτυχείς ανθρώπους, αποδίδει αυτή την επιτυχία στην συμβολή όλων των συντελεστών, αναδεικνύοντας έτσι την αξία της συλλογικής προσπάθειας.
Σχεδόν αδιαφορώντας για την μεγάλη δημοσιότητα, ή, για να το πω καλύτερα, αντιμετωπίζοντας την με ψυχραιμία και αποδίδοντάς της την αξία που της αναλογεί, την εποχή που όλος ο κόσμος μιλάει γι αυτόν παραχωρεί τη συνέντευξη στο 10%, και μιλάει ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του και για τον τρόπο που αυτή καθορίζει την δουλειά του:
"Ημουν πάντοτε ένας καλλιτέχνης που εξερευνούσε την προσωπική του σύνδεση με τη ζωή και κυρίως την ερωτική του σύνδεση με τη ζωή. Δηλαδή καταλάβαινα πάντα τη ζωή μέσα από τον έρωτα. Και καθοριστικά η ποιότητα και το είδος της σεξουαλικής μου ζωής οδηγούσε τη δημιουργικότητά μου. Και εξάλλου είναι γνωστό ότι οι ομοφυλόφιλοι μέσα στην κοινωνία εκφράζονται μέσα από την τέχνη για λογαριασμό όλων των ανθρώπων. Η τέχνη είναι ένας είδος τεκνοποιίας των ομοφυλόφιλων. "
"Ημουν πάντοτε ένας καλλιτέχνης που εξερευνούσε την προσωπική του σύνδεση με τη ζωή και κυρίως την ερωτική του σύνδεση με τη ζωή. Δηλαδή καταλάβαινα πάντα τη ζωή μέσα από τον έρωτα. Και καθοριστικά η ποιότητα και το είδος της σεξουαλικής μου ζωής οδηγούσε τη δημιουργικότητά μου. Και εξάλλου είναι γνωστό ότι οι ομοφυλόφιλοι μέσα στην κοινωνία εκφράζονται μέσα από την τέχνη για λογαριασμό όλων των ανθρώπων. Η τέχνη είναι ένας είδος τεκνοποιίας των ομοφυλόφιλων. "
"'Oπως μέχρι πριν τους Ολυμπιακούς"
Ο Οbserver, δεν έχει πρόθεση να προσθέσει ένα μοδάτο σχόλιο για την παράσταση που "σπάει τα ταμεία". Άλλωστε, το είδος του μπλογκ που διατηρεί δεν κάνει άμεσες προτάσεις, τζούφιες και για το θεαθήναι εν προκειμένω μιας και τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν γρήγορα. Με αφορμή όσα παρατηρεί στην μπλογκόσφαιρα, όπως κάνει πάντα, δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να σχολιάσει το όψιμο ενδιαφέρον των bloggers για την λιγότερο εύπεπτη δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Διαβάζοντας, λοιπόν, αυτές τις ημέρες το μόνιτορ, αποκομίζουμε την εντύπωση ότι οι bloggers μεγάλωσαν με τις παραστάσεις της Ομάδας Εδάφους και αναρωτιόμαστε πώς χωρούσαν τόσα χρόνια στις λιγοστές θέσεις των σκηνών που παρουσίαζε τα έργα της. Και, τελικώς, λυπόμαστε γνωρίζοντας ότι κάποιοι που "βλέπουν τελικά τη δουλειά του γιατί την έχουν ανάγκη και τους εκφράζει" δεν μπορούν να βρουν εισιτήριο. Σημειώνοντας δε την σεμνότητα του δημιουργού-καλλιτέχνη και συγκρίνοντας τα μεγέθη, θυμηδούμε με την οίηση του "φιλόσοφου", "συγγραφέα" η "δημοσιογράφου" που διακατέχει κάποιους bloggers επειδή γράφουν δέκα αράδες λέξεις και τις διαβάζουν καμμιά εκατοστή (το πολύ) bloggers και πάλι, τόσο πλήρως και αποκλειστικώς απασχολημένοι με το "Εγώ" τους όλοι.
"Για μερικά χρόνια θα υπάρχει περιέργεια, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να βλέπουν τελικά τη δουλειά μου αυτοί που την έχουν ανάγκη και τους εκφράζει, όπως μέχρι πριν τους Ολυμπιακούς. Μην ξεχνάς ότι σε αυτή τη δουλειά είχα την αποστολή να εκφράσω όλους τους συμπατριώτες μου απέναντι στον κόσμο. Στην επόμενη δουλειά μου θα έχω την αποστολή να εκφράσω και πάλι αυτό που καταλαβαίνω εγώ για τη ζωή."
Oι φωτογραφίες (της Μαριλένας Σταφυλίδου) είναι από την παράσταση της Ομάδας Εδάφους "Ενός λεπτού σιγή" στο παλιό εργοστάσιο της ΔΕΗ του Νέου Φαλήρου (19 Οκτ.- 6 Νοε. 1995). Φωτογραφήθηκαν από το τεύχος 83/84 της "Οδού Πανός".
..." Ο Παπαϊωάννου έφερε και σ' αυτά τα νέα χορευτικά του έργα αυτό που έφερε η Κάλλας στην ιταλική όπερα - το δράμα, την υποκριτική τέχνη, το παίξιμο της αρχαίας τραγωδίας, την υπακοή στο περιεχόμενο του κειμένου με αλληγορίες και αναγωγές υψηλής τέχνης. Άφησε στην άκρη την λογική της Λίμνης των Κύκνων και γέμισε το έργο του με φωνές σωμάτων και μελετημένων κινήσεων. Να ένα Ελληνικό Έργο Πολιτισμού για να εξαχθεί στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, στις Βρυξέλλες, στη Ρώμη, στο Κάιρο, στην Κωνσταντινούπολη"
Γιώργος Χρονάς
Μην αυταπατάσθε ότι πρόκειται ποτέ εκείνος να επισκεφθεί το δικό σας μπλογκ για να τα διαβάσει.
από --->
erva_cidreira |
1/12/06 8:22 π.μ.
«Στην πραγματικότητα δεν μου αρέσει το μεγάλο κοινό. Σκεφθείτε πόσα πράγματα πρέπει να κάνει κανείς γι αυτό. Με ενδιαφέρει περισσότερο να κερδίσω τον έναν και ιδανικό αναγνώστη...»
Σας απαντώ με μια φράση ενός πολύ αγαπημένου μου ποιητή, erva. Ίσως μάλιστα να είναι και αυτός ο λόγος που αγαπώ τόσο τον Tζέημς Μέρριλ.
Και μάλλον δεν θα είχε τύχει να συναντηθεί με τον κύριο Ρούβαλη, εκεί στον Λυκαβητό όπου έμενε με τον σύντροφό του συγγραφέα Ντέηβιντ Τζάκσον, διαφορετικά θα είχαμε διαβάσει άλλη μία κριτική του έργου του ως "ποιητικό μοντέλο της σήμερον, καθολικά επιβεβλημένο". Ευτυχώς που συναντήθηκε με τον Χάρη Βλαβιανό και ευτυχήσαμε να διαβάσουμε μεταφράσεις του και κριτική επί της ουσίας.
Όσο για την απορία σας γιατί δεν τα έγραψα στο δικό του blog, η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα ότι αν διαφωνήσω με τον μπλόγκερ θα κατηγορηθώ κι εγώ, όπως εσείς, για αναγνωστική ανεπάρκεια.
Ξέρετε... το έχω ζήσει κι εγώ σχετικώς πρόσφατα, και δεν φαντάζεσθε πόσο πολύ σας καταλαβαίνω που εξοργισθήκατε.
Αφήστε που υπήρχε και το ενδεχόμενο, μετά από αυτό, να έβαζε comment moderation στα σχόλιά του. Αντιλαμβάνεσθε πόσο θα δυσκόλευε τον διάλογο αυτό;
Μπορεί να διαφωνώ στο συγκεκριμένο μαζί του, αλλά νομίζω ότι είναι προς τιμήν του που δεν αντιγράφει τέτοιες μεθόδους.
από --->
artois |
1/12/06 9:28 π.μ.
Γιατί να βάλει comment moderation ο κ. Ρούβαλης; Το πολύ πολύ να του αφήσουν καμιά συνταγή για λαδερό που δεν εγκρίνει.
Στα gay blogs όμως αφήνει κανείς ό,τι αρρωστημένο περνάει από τον νου του, και όχι μόνο σε λέξεις. Διαβάστε, για παράδειγμα, τι γράφει το kousouri.blogspot.com σχετικά. Θα είχα να διηγηθώ πολύ χειρότερα.
Αλλά εσείς στον κόσμο σας (και τις εμμονές σας). Σας μακαρίζω.
υγ. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, γιατί απουσιάζουν από το μπλογκ σας οι δυνατότητες σχολιασμού για ανώνυμους ή άλλους; Ξέρετε δεν έχουν όλοι λογαρισμό στην blogger.
από --->
erva_cidreira |
1/12/06 11:46 π.μ.
από --->
dgalanis |
1/12/06 1:23 μ.μ.
Μα μόνον ανώνυμοι γράφουν εδώ erva. Βλέπετε σεις κάποιον με ονοματεπώνυμο;
Και δεν χρειάζεται να δω κάποιο άλλο μπλογκ. Αναγκάστηκα κι εγώ να διαγράψω 114 υβριστικά σχόλια μαζεμένα αλλά, αν ξανατύχει, προτιμώ να κουραστώ λίγο παραπάνω παρά να κρατώ κλειστή την πόρτα στους καλοπροαίρετους σχολιαστές μέχρι να δεήσω να τους ανοίξω. Tην απουσία του comment moderation την αντιλαμβάνομαι ως ζήτημα σεβασμού των επισκεπτών. Και μου κάνει εντύπωση που το υποστηρίζετε.
Διάβαζα τακτικότατα το μπλογκ σας, αλλά ποτέ δεν παρατήρησα κάποια ασχήμια. Είχατε κάποια κακή εμπειρία;
από --->
artois |
1/12/06 2:39 μ.μ.
Aκόμα δεν έχει σχεδιαστεί το opinion moderation! Mόλις γίνει κι αυτό να είσαι σίγουρος πως όσοι θυμώνουν όταν εκφράζεις αντίθετη άποψη θα το ενεργοποιήσουν αμέσως.
Όσο για τον Δ.Π., όσα έγραψα αφορούν στην δημόσια εικόνα του – το σημείωσα εξάλλου στο ποστ. Ενστικτωδώς πιστεύω ότι και η ιδιωτική είναι εξίσου καλή.
Και θυμήσου μια προχτεσινή μας ανάλογη συζήτηση που εσύ υποστήριζες κάποιον φίλο σου για όσα γνωρίζεις εκ του σύνεγγυς, ενώ εγώ έχω την χειρότερη γνώμη γι αυτόν από την γελοία δημόσια εικόνα του. Με το που κάθησε σε μία τηλεοπτική καρέκλα της πλάκας και πριν πείσει κανέναν για την οποιαδήποτε αξία του άρχισε τις ύβρεις και τα καραγκιοζιλίκια.
Ε, όπως και να το κάνουμε οι δύο εικόνες απέχουν παρασάγγας.
(no offence)
από --->
artois |
1/12/06 2:40 μ.μ.
άρχισε να βρίζει?
δηλαδή τι να άρχιζε να κάνει? να μιλάει πολιτισμένα με τον Μεταξόπουλο ή με τους άλλους γκάου τριγύρω του?
(πάντως πριν καταλήξεις στην γνώμη σου για τον παναγιώτη θα σου πρότεινα να πάμε να πιούμε έναν καφέ μαζί του ... όχι για να δεις τι άνθρωπος είναι, αλλά για να δεις τα αριστουργήματα που ζωγραφίζει)
και παρ όλο που είναι μεγαλύτερος καλλιτέχνης από τον ΔΠ εκείνος δεν έχει κάνει το cache in που έκανε ο ΔΠ
ίσως γιατί δεν έκατσε ποτέ σε τηλεοπτική κουβέντα για να συζητήσει πολιτισμένα για το "είδος της σεξουαλικής του ζωής που τον οδηγούσε στην ποιότητα"
όσο για τον ΔΠ είναι ένας publicity whore που δεν διστάζει να κάνει τα πάντα προκειμένου να δώσει μια συνέντευξη ή να πάρει κάποια κρατική επιχορήγηση
και τρομερά ατάλαντος (ακόμα γελάω με την τελετή έναρξης που για μένα ήταν μια παράσταση νηπιαγωγείου με τεράστιο budget που μου θύμισε λίγο τις εορτές που διοργάνωνε η Χούντα στο Παναθηναικό Στάδιο)
από --->
dgalanis |
1/12/06 3:47 μ.μ.
Κι ακόμα κάτι, αγαπητέ erva. Πράγματι η συγκεκριμένη φράση του Ρούβαλη είναι ομοφοβική. Δεν μπορεί κανείς να την παραβλέψει. Αλλά αυτό δεν αναιρεί τα λοιπά επιχειρήματα, και ίσως αυτό εννοεί ο Ρούβαλης όταν επιχειρηματολογεί για λάθος ανάγνωση (έχει φυσικά προηγηθεί η λάθος γραφή). Ξεχάστε το Ρούβαλη. Αν στο παραπάνω κείμενο έλειπε η φράση, ή αν μιλούσε απλώς για γκέι καλιτεχνικό μοντέλο (πάντως όχι καθολικά επιβεβλημένο σήμερα), θα ήταν θεμιτή για σας η κριτική; (καλόπιστη απορία προς άρσιν παρεξηγήσεων των μη συνειδητοποιημένων ως προς τα ομοφοβικά αναγνωστών).
από --->
ano nimos |
2/12/06 6:56 π.μ.
Δεν έχω δισταγμό να πω ότι οι μοναδικές δουλειές του που είχα δει προ Ολυμπιακών ήταν από "σπόντα". Από δύο, αν θυμάμαι καλά, μουσικές παραστάσεις που είχε σκηνοθετήσει για την Άλκηστι Πρωτοψάλτη. Και όσα γνώριζα γι αυτόν και την υπόλοιπη δουλειά του ήταν μέσα από περιοδικά, όπως αυτό που φωτογράφισα για το ποστ.
Όσο για το αν έκανε πίσω ή μπροστά, αυτός είναι πάντα ο κίνδυνος του καλλιτέχνη που μεταπηδά από την μικρή σκηνή στις μεγάλες παραγωγές. Μένει να δούμε αν η τέχνη του κέρδισε νέο κοινό συνεχίζοντας ταυτόχρονα να εκφράζει και το παλιό του.
από --->
artois |
2/12/06 9:21 π.μ.
Επιμένω πως αν περίμενε να επιβληθεί μέσα από την αξία της δουλειάς του, μετά όσα είπε και ελάλησε, θα είχαν αποτελεσματικότητα. Και τους "γκάου" που λες, ο ίδιος δεν τους είχε δεχθεί ως συνεργάτες;
Στην δική μου συνείδηση καταγράφηκε, οριστικώς και αμετακλήτως, ως ένας ακόμα τηλεοπτικός καραγκιόζης, κι ας μην διαφωνώ με όσα είπε.
Σ' ευχαριστώ πάντως για την πρόσκληση αν και δεν πολυκατάλαβα πώς θα γίνει να γνωρίσω με αυτόν τον τρόπο τα αριστουργήματά του. Στον τελβέ του καφέ ζωγραφίζει;
:-)
(και για να μην παρεξηγούμεθα, δεν αμφιβάλλω πως κρίνεις την ζωγραφική του τέχνη σωστά, γιατί όσες δικές σου επιλογές έχω δει μου άρεσαν)
από --->
artois |
2/12/06 9:39 π.μ.
Για τις ανολοκλήρωτες συζητήσεις έχετε απόλυτο δίκιο - αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα του blogging. Ο Οbserver αναφέρεται συχνά στην μοναξιά και την αυταρέσκεια των bloggers που σταματούν κάθε προσπάθεια ολοκλήρωσης του θέματος, μόλις εκφραστεί μια διαφορετική άποψη. Αυτό που επιδιώκουν οι περισσότεροι είναι η αυτοπροβολή τους και ακολούθως η επιβεβαίωση του "εγώ" τους. Και όταν ο συνομιλητής τους δεν είναι πρόθυμος να το επιβεβαιώσει, η απάντηση που θα λάβει, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ότι πάσχει από αναγνωστική ανεπάρκεια και, στην χειρότερη, ότι είναι ανέραστος. Γιατί, βλέπετε, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και στην μπλογκόσφαιρα, όπου "ερωτικός blogger" είναι αυτός που επιδοκιμάζει και ανταλλάσσει linkblogs με τους αυτάρεσκους, τους "αξιόλογους" και τις "αυθεντίες". H ερωτική σχέση που έχουν αναπτύξει με τα μπλογκ τους και τον εαυτό τους έχει τόσο θολώσει την όραση τους(περί κρίσεως ουδείς λόγος) που δεν μπορούν να διακρίνουν την διαφορά πυκνότητας των εκκριμάτων με αποτέλεσμα να συγχέουν τα σάλια με το σπέρμα. Γι αυτό και αρκετά σχόλιά μου σε κάποια blogs "αξιόλογων" που έχουν ενεργοποιήσει το comment moderation, δεν έχουν δημοσιευτεί ποτέ. Είναι επειδή δεν επέδειξα την πρέπουσα λεικτική διάθεση για τον μπλόγκερ.
Και αφού αναφερθήκατε σε δύο άλλες συζητήσεις που βρήκατε ενδιαφέρουσες, σημειώνω ότι και οι δύο είχαν ως χαρακτηριστικό την διαφορά απόψεων, εντόνως εκφρασμένη εκατέρωθεν με επιχειρήματα, καθώς και την επιμονή των συνομιλητών να εξαντλήσουν το θέμα. Σημειώστε ακόμα ότι οι συζητήσεις που προσήλκυσαν το ενδιαφέρον σας, είχαν ως θέμα gay ζητήματα, όπως και η τρέχουσα. Πράγμα που, κατά την άποψή μου, δείχνει ότι η κοινωνία δεν είναι "ανώριμη" όπως, ανοήτως, ισχυρίζονται οι πολιτικοί Πόντιοι Πιλάτοι.
Αυτό κρατήστε το μαζί με την παρατήρησή σας για την διαφορά της "ανδρικής" από την "γυναικεία" κριτική. Υποψιάζομαι ότι αυτό συμβαίνει διότι οι γυναίκες, που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν πολιτικώς αόρατες, δεν νιώθουν να απειλείται η εξουσία τους. Και σε όλους τους τομείς είναι "πιο" από τους άνδρες, της γκρίνιας και της φλυαρίας συμπεριλαμβανομένης, για να κλείσω χαριτολογώντας.
(ζητώ συγγνώμην που παρασύρθηκα σε πολυλογία)
από --->
artois |
3/12/06 7:53 π.μ.
από --->
artois |
3/12/06 8:00 π.μ.
Είναι, όπως στα σημειώματα των κάθε λογής «νονών», η αθώα νοηματικά και τυχαία ριγμένη φράση που στέλνει το πραγματικό μήνυμα στον αποδέκτη.
Στην προκειμένη περίπτωση: Εδώ είναι Βαλκάνια και δεν θα επιτρέψουμε να δείχνετε τις πουστιές σας επί σκηνής και μάλιστα σε ακριβή παραγωγή στο κεντρικότατο Παλλάς.
Εκφοβισμός όχι μόνον προς τον Παπαϊωάνου, αλλά κυρίως προς τους ελάσσονες gay δημιουργούς που θα θέλανε να επιχειρήσουν κάτι ανάλογο η διαφορετικό πάνω στην gay art (γενικά).
Και για να μην μακρηγορώ: ούτε είναι το «καθολικά επιβεβλημένο» το πρόβλημα της φράσης, αυτό ας πούμε ότι αφορά στις φοβίες του συντάκτη του κειμένου, αλλά ο ενικός αριθμός («γκέι καλλιτεχνικό κίνημα»), εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει πληθυντικός, αν αυτός που αναλαμβάνει να γράψει κριτική γνωρίζει τα στοιχειώδη.
Αλλά έτσι μπαίνουμε και πάλι στο ζήτημα της γκέι (υπο)κουλτούρας, που, πράγματι έχει δίκιο ο Γιάννης Αλεξανδρίδης, εκκρεμεί ως συζήτηση, αν και μόνον να δει κανείς τα linkblogs των τελευταίων ημερών στο μπλογκ μου θα καταλάβει πως ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι αντιλαμβάνονται, έστω διαισθητικά, την ύπαρξη της και τοποθετούνται αναλόγως. Αλλά θα επανέλθω στο θέμα σύντομα.
artois, λυπάμαι αλλά γελιέστε αν νομίζετε ότι τα χαμόγελα και τα emoticons κάνουν τις ηθελημένες ανακρίβειες λιγότερο ηθελημένες ή λιγότερο ανακρίβειες.
από --->
erva_cidreira |
4/12/06 12:49 μ.μ.
Και άντε, μια επισήμανση, ή μια πολεμική, για τον ενικό αριθμό την καταλαβαίνω (αν και επιμένω: το 'καθολικά επιβεβλημένο' είναι τα χοντρά λεφτά, ο ενικός είναι πολύ ψιλά γράμματα). Ας γνωρίζουν κάποιοι ότι δεν μπορούν ν'αλωνίζουν ανενόχλητοι. Αλλά τώρα να λέμε ότι αυτή η φράση είναι το πραγματικό μήνυμα (και μάλιστα βαλμένη έτσι ώστε να στέλνει, τρομάρα της, κωδικοποιημένες απειλές) μου φαίνεται αυθαίρετο και πάντως αχρείαστο. Δίνει πάτημα για να σου απαντήσουν ότι είσαι παρανοϊκός, μονομανής ή ανεπαρκής αναγνώστης. Εσύ θα πεις ότι δεν είσαι - κι εκεί η συζήτηση σταματά. Γι'αυτό λέω, φτάνει η κριτική περί της ομοφοβίας της συγκεκριμένης φράσης, που είναι και αυταπόδεικτη. Τι μας χρειάζεται να απαξιώσουμε το υπόλοιπο κείμενο ως ομοφοβικό; (Εκτός αν μπορείς να το στηρίξεις: είναι η ομοφοβία του Ρούβαλη το κριτήριο των (για χάρη συνεννόησης) κριτικών του; Κάθε κριτική του προς κάθε δουλειά του γκέι Παπαϊωάννου είναι απαξιωτική; Υπάρχουν γκέι έργα τα οποία έχει αποτιμήσει θετικά;)
Τόσες παρεξηγήσεις και ασυνεννοησίες υπάρχουν στα θέματα της σεξουαλικότητας - γιατί να προσθέτουμε περισσότερες;
από --->
ano nimos |
5/12/06 7:38 π.μ.
Και το πρόβλημα με την κριτική στα γκέι έργα δεν είναι πόσες θετικές ή αρνητικές κριτικές υπάρχουν, αλλά πόσα έργα απαξιώνονται δια της σιωπής και πώς κατανέμονται οι θετικές (συνήθως για ξένους αναγνωρισμένους καλλιτέχνες) και οι αρνητικές ( για τους ντόπιους και πάντοτε με εκφοβιστικό ύφος, που συνήθως αποδεικνύεται μεσοπρόθεσμα αποτελεσματικό).
Τέλος, μην μασάς, οι χαρακτηρισμοί αναγνωστικά ανεπαρκής, παρανοϊκός κλπ δεν αποτελούν ποτέ επιχειρήματα, αλλά λύσεις διαφυγής, για να ακολουθήσει, έτσι κι αλλιώς, το πασίγνωστο «η σιωπή μου προς απάντησή σου». Πολυπαιγμένο και πετυχημένο, τελικά, το έργο. Γιατί να μπουν στη βάσανο της συζήτησης;
από --->
erva_cidreira |
5/12/06 8:17 π.μ.
Και θα θέλαμε να υπάρχει κάποιος τρόπος να εμφανίζονται πάντα κάτω από κάθε ποστ. Ή, ακόμα καλύτερα, να υποχωρούσε το ποστ στις πίσω σελίδες και να εμφανίζονταν μόνον τα σχόλια. Γιατί τα ποστς αξίζουν μόνον όταν είναι αφορμή για συζήτηση και όχι όταν είναι αυτοσκοπός. Και γι αυτό επανερχόμαστε κάθε τρεις και λίγο στην αυταρέσκεια των bloggers που τους κάνει να αντιδρούν (σκαιώς πολλές φορές) σε κάθε αντίθετη άποψη και βιάζονται να κλείνουν τις συζητήσεις, όπως λέει και ο erva.
Θα σας πρότεινα erva, να μεταφέρετε την συζήτηση μεταξύ υμών, του Ano nimos και του Γιάννη Αλεξανδρίδη, παραλείποντας τις "παρατράγουδες" δικές μου παρεμβάσεις, ως κύριο ποστ στο μπλόγκ σας. Τι καλύτερο από μια ζωντανή επίκαιρη συζήτηση για το ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ;
Και ελπίζω να δικαιολογείτε την εμμονή μου σχετικώς με την τροχοπέδη που βάζει στον διάλογο η χρήση του comment moderation. Σκεφτείτε το ενδεχόμενο να απουσίαζα για κάποιο καιρό ή για λόγους ανωτέρας βίας να μην επανερχόμουν στο blogging. Kρίμα δεν θα ήταν να μείνει στη μέση μια τέτοια συζήτηση και να χάναμε την ευκαιρία να σκεφτούμε λίγο βαθύτερα;
Πιστεύω ότι στο δικό σας μπλογκ δίνονται πολλές αφορμές για σκέψη και συζήτηση και δεν είναι ό,τι καλύτερο να αποθαρρύνετε τους σχολιαστές σας, υποκύπτοντας στον εκβιασμό κάποιων κακόβουλων. Χθες αναφερθήκατε στους εκφοβισμούς που ασκούν στους gay δημιουργούς. Εσείς δηλαδή είστε αποφασισμένος να υποκύψετε στους εκβιασμούς αυτών που, ίσως, αφήσουν κάποιο χυδαίο σχόλιο; Ένα κλικ αρκεί για να το διαγράψετε.
από --->
artois |
5/12/06 8:28 π.μ.
Γιάννη Αλεξανδρίδη, χαίρομαι που με καταλαβαίνετε. Και απ' ό,τι φαίνεται ο erva δεν πρέπει να διαβάζει αυτό το blog, γι αυτό δεν εννόησε την παρέμβασή μου. Σας εύχομαι να απολαύσετε μία συζήτηση όπως την επιθυμείτε.
"artois, λυπάμαι αλλά γελιέστε αν νομίζετε ότι τα χαμόγελα και τα emoticons κάνουν τις ηθελημένες ανακρίβειες λιγότερο ηθελημένες ή λιγότερο ανακρίβειες".
erva, κι εγώ λυπάμαι που πάντα επιλέγετε να είστε επιθετικός μαζί μου. Επειδή όμως έχετε ενδιαφέρουσες και ξεκαθαρισμένες απόψεις τις οποίες και μπορείτε να εκφράζετε εναργώς και με λόγο μεστό και συγκροτημένο, (έστω και μονομερώς καταγγελτικό) κάνω την ανάγκη φιλοτιμία και σας προκαλώ να απαντήσετε, βάζοντας ταυτοχρόνως emoticons για να σας καλοπιάσω. Μέσα στον επικρατούντα εφησυχασμό και την καλπάζουσα λαπαδοποίηση ένας λόγος σαν τον δικό σας, παθιασμένος και ψύχραιμος ταυτοχρόνως (δύσκολο πράγμα αυτό) - έστω και μονομερώς καταγγελτικός, επαναλαμβάνω -, αποτελεί όαση! Έχουμε μπουχτίσει στα ακατάσχετα παραληρήματα εδώ μέσα.
Και μείνετε ήσυχος. Έχω την βεβαιότητα ότι δεν ήταν η "ηθελημένα ανακριβής" προκλητικότητά μου ο λόγος που σας έκανε να απαντήσετε. Υποψιάζομαι ευγενέστερα κίνητρα.
από --->
artois |
5/12/06 8:38 π.μ.
Ως εισαγωγή στο ποστ που σας προτείνω για το ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, μπορείτε να βάλετε την κριτική του Βασίλη Ρούβαλη και την επ' αυτής δική σας. Μην το φοβηθείτε, αυτό δεν λέγεται metablogging ούτε "παρατράγουδο". It's just interactivity - η πεμπτουσία του ίντερνετ.
Θα το έκανα εγώ, αλλά o Observer έχει χαρακτηρισθεί ως το "παρατράγουδο" των blogs και θα ήταν κρίμα να υποβαθμιστεί ένα τέτοιο θέμα με την προβολή του από αυτό το "βήμα".
από --->
artois |
5/12/06 9:02 π.μ.