Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο, του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου
.ζω πάλι στις ταράτσες του και σκέφτομαι
.βλέποντας φώτα εργοστάσια μες στη συννεφιά
.πόσο το πεθαμένο αίσθημα επιζεί
.ανήμπορο για μια σταγόνα αίμα.
.Κι όμως δεν τα λυπάμαι τα εργοστάσια, δεν τα σκέφτομαι
.δε με μεθούνε πια το απόβραδο οι μηχανές
.ούτε και η μνήμη σου, ξέθωρη πια πάνω στα τζάμια.
.Μόνο το γείτονά μου, αυτόν δεν τον ξεχνώ
.φυματικός και συνταξιούχος έμπορας
.κρεμάστηκε στα δέντρα αυτά.
.βλέποντας φώτα εργοστάσια μες στη συννεφιά
.πόσο το πεθαμένο αίσθημα επιζεί
.ανήμπορο για μια σταγόνα αίμα.
.Κι όμως δεν τα λυπάμαι τα εργοστάσια, δεν τα σκέφτομαι
.δε με μεθούνε πια το απόβραδο οι μηχανές
.ούτε και η μνήμη σου, ξέθωρη πια πάνω στα τζάμια.
.Μόνο το γείτονά μου, αυτόν δεν τον ξεχνώ
.φυματικός και συνταξιούχος έμπορας
.κρεμάστηκε στα δέντρα αυτά.
.Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
(φθινόπωρο, 9)
Ετικέτες ΝΙΚΟΣ-ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ, Ποιήματα - το μικρό ανθολόγιο του Observer, ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
